Het kan je gebeuren

[p. 22]

De leugenwedstrijd

Voetbal- en basketbalwedstrijden zijn zo zoetjes aan ‘ala dei sani’ geworden, vooral nu bijna iedereen een televisie thuis heeft staan. Even de tv aanmaken en floep, live vanuit Europa of de USA, de beste wedstrijden, waar je al gauw dertig dollar voor een tribunekaartje zou moeten neertellen.

Maar wie heeft nou ooit van een leugenwedstrijd gehoord? Heeft iemand zo'n wedstrijd op de tv gezien, live of anderszins? Nee, natuurlijk niemand.

En toch worden deze -vrij onbekende- wedstrijden in kleine besloten clubs en verenigingen vaak genoeg georganiseerd. In mijn buurtvereniging bijvoorbeeld gebeurt dat twee keer per jaar, en het blijkt steeds weer een daverend succes te zijn, de mensen komen bij bosjes om te genieten van de fantasie van de deelnemers.

Voor een keertje besluit ik mee te doen. Van de twaalf contestanten ben ik nummer tien. In de openingsspeech van de voorzitter vraagt hij zich af waarom er zo weinig leugenwedstrijden worden georganiseerd, hoewel het een hard feit is dat er per minuut over de hele wereld meer leugens verteld worden dan er balletjes getrapt of gedunkt worden. Hij raadt iedereen aan om uit protest tegen deze gang van zaken niet in hongerstaking te gaan, maar in leugenstaking, evenals hij. Als hij verklaart dat hij zich de laatste drie maanden aan geen enkele leugen heeft bezondigd, krijgt hij een applaus voor die leugen.

De stemming zit erin en de wedstrijd kan beginnen. Contestant nummer een vertelt uitgebreid hoe hij op een eenzame weg was overvallen door wezens uit een vliegende schotel, die hem na een dag in de ruimte te hebben vastgehouden, weer op aarde dumpten. Contestant nummer twee heeft het over een meisjesspook, dat bij hem aan huis zo vrijpostig is, dat ze soft uit de ijskast haalt en drinkt, koekjes opmaakt, dure telefoongesprekken met een spookvriendin in het buitenland voert en de tv gewoon afzet als er naar pro-

[p. 23]

gramma's gekeken wordt die zij niet leuk vindt. Contestant nummer negen, een bekende bodybuilder, liegt met een uitgestreken gezicht hoe hij door vier mooie meisjes werd verkracht. De zaal ligt natuurlijk plat, die was een goeie. En dan is het de beurt aan nummer tien en dat ben ik. Met grote stappen loop ik duidelijk heel boos naar de jurytafel toe, mijn vuist bonkt keihard op de blocnote van de voorzitter, ik pak de microfoon en wild geagiteerd schreeuw ik: ‘Ik doe niet mee aan deze komedie. Ik heb gehoord dat de jury reeds vóór de wedstrijd de winnaar heeft bepaald. Schande, en nogmaals schande!’

Terwijl ik woedend naar mijn plaats terugga, moet de jury hameren om het tumult dat losbarst te bedaren. De jury pikt de aantijging niet en gaat met de voorzitter in beraad. Na een paar minuten word ik naar voren geroepen. ‘Contestant nummer tien’, zegt de voorzitter met een opgeheven pas-op vinger, ‘u hebt met uw gedrag niet alleen de jury beledigd, maar ook het bestuur en de organisatoren van deze avond die tot vóór uw optreden toch wel heel gezellig was. Wij willen in de eerste plaats weten van wie u die valse informatie heeft gekregen over bevoordeling van deelnemers door de jury en in de tweede plaats eisen wij van u dat u uw verontschuldiging aanbiedt.’

Ik doe mijn best om zo verwonderd en verongelijkt als mogelijk te kijken, dan zeg ik schouderophalend: ‘Meneer de voorzitter, leden van de Jury, ik heb veel respect voor u. Het is dus geenszins mijn bedoeling geweest u te beledigen. De informatie over bevoordeling door de jury heb ik van niemand, omdat het helemaal niet waar is. Ik heb het hele verhaal verzonnen.

Nummer tien, dat ben ik, was aan de beurt en dit was de leugen van contestant nummer tien, een leugen weliswaar met zwaar geschut.’ Het duurt even voordat de zaal het scenario goed door heeft, dan krijg ik een oorverdovend applaus, de voorzitter schudt me een stevige poot en contestant nummer negen geeft me een warme ‘body building brasa’, waar ik bijna onder bezwijk. Hij kijkt me aan en zegt lachend: ‘Ik dacht dat ik kon liegen, ma a man dis’ yongu, yu kan kiri sma fa y'e lei.’