Het kan je gebeuren

[p. 24]

De WK 2002 orkaan

De strijd is gestreden. WK 2002 is ten einde en Brazil is kampioen geworden. Niet alleen in Brazil is de overwinning groots gevierd, maar ook in ons landje lieten de vele Brasjonfans zich niet onbetuigd. Trucks, bussen, personenauto's versierd met vlaggen reden in lange files al toeterend door Paramaribo en zorgden voor allerlei verkeersopstoppingen en ongemak. Maar niemand scheen zich daar aan te storen, want Suriname deelde in de feestroes.

Sta ik bij een servicestation te tanken, rijdt weer zo'n toeterende buskolonie voorbij en alle mensen op straat zwaaien naar de stoet ten teken van medeblijdschap. Ook ik zwaai evenals een vrouwtje dat naast mij staat. Met een gevoel van saamhorigheid feliciteer ik haar met de overwinning van Brazil op Duitsland. Ze kijkt me boos aan en blaft: ‘Ik zwaai niet voor die Brazilianen, ik heb niet voor hun gekraakt, ik wuif voor mijn vriendin aan de overkant van de straat.’

Enigszins verwonderd zeg ik lachend dat ze die Duitsers niet eens kent en toch voor ze heeft gekraakt. Had ik maar mijn grote mond gehouden en die opmerking niet gemaakt, want als een orkaan raast ze: ‘Ik ken die Duitsers niet, maar ik ken die Brazilianen wel. Ze stelen ons goud!’

‘Mevrouw’, reageer ik kalmpjes, ‘het zijn toch niet de voetballers die ons goud stelen en Duitsland is zo ver weg, terwijl Brazil onze buurman is.’

Alsof ze door een giftige slang gebeten is, springt ze op en bijna hysterisch gilt ze: ‘Ik wil dat woord buurman niet horen! Ik woon al jaren in een rustige buurt. Nu hebben we Brazilianen als buren gekregen. En meneer, ze stelen niet alleen ons goud, maar ook mijn manja golekboom hebben ze leeggeplunderd, leeg- ge- plun- derd!!’ Drukgebarend geeft ze het formaat van haar manja's aan. Als ik haar moet geloven, waren de manja's zo groot als meloenen.

[p. 25]

De toeterende stoet is al uit het gezicht, maar de orkaan is nog niet geluwd. Mensen blijven staan en luisteren geamuseerd naar de opgewonden vrouw.

‘En u weet niet hoe de grootste schurk van die vruchtenrovers heet?’

Met een opgeheven pas-op vinger, haast tot onder mijn neus, elke lettergreep benadrukkend, schreeuwt ze: Ro- nal- do! RO- NAL- DO!!!

‘En u wil dat ik voor die ellendelingen moet kraken? Ik heb liever alle twaalf Duitse spelers op bezoek dan één van het Brasjon team.’

‘Twaalf?’, vraagt een jongeman uit het luisterend publiek een beetje plagend.

‘Ja, alle twaalf. Het elftal en de keeper, toch’

Natuurlijk lachen de omstanders om dit staaltje van voetbalkennis, wat olie op het vuur van de orkaan is. Ze kijkt de kring rond, niet langer praat ze tot mij alleen, maar betrekt nu alle daar aanwezigen in haar tirade. Ze gilt: ‘La me jullie vertellen, elke dame is vrouw, maar elke vrouw is nog geen dame! Van elke tien Brasjonvrouwen die in ons land komen, zijn twaalf motjo!’

Ook deze met veel ophef gedane uitspraak oogst een lachsalvo. Verontwaardigd kijkt ze naar de lachende mensen, dan volgt haar uitleg: ‘Deze meneer hier, wil dat ik voor Brazilianen moet kraken en niet voor Duitsland. Hij begrijpt niet - ze kijkt me vernietigend aan - dat die Brazilianen alleen maar hoeren in ons land brengen, terwijl de Duitsers de Evangelische Broedergemeente hier hebben gebracht, en ik ben Hernhutter’

Haar argumentatie wordt me een beetje te veel en om erger te voorkomen, keer ik mij van de orkaan af en loop naar mijn auto die inmiddels volgetankt is. Als ik een kleine drie meter van haar weg ben, rent ze me achterna. Ze tikt me op de schouder en krijst: ‘En dit nog, u moet niet vergeten dat zij Braziliaanse bijen hebben uitgevonden’.