Het kan je gebeuren

[p. 17]

Claudia en haar zeven minnaars

Als ik u zou vragen of u ooit een boekhandel bent binnengestapt om een schunnig boek te kopen, dan had u waarschijnlijk even ontwijkend als diplomatisch geantwoord: ‘Stel mij geen vragen en ik vertel u geen leugens.’

En had niet ik u, maar u mij deze vraag gesteld, dan had u prompt een:

‘Natuurlijk niet!’ van mij teruggekregen.

Laten we stoppen met dit elkaar-voor-de-gek-houden. Kijk, ik ga u een geheim verklappen. Boekhandel Sabi Diri heeft een kleine zending van de erotische roman Claudia en haar zeven minnaars ontvangen. Het is alom bekend dat stoeipoes Claudia heel beschaafd Europa steil achterover heeft doen vallen. Heftige kranten-, radio- en televisieaanvallen op zowel de auteur als de uitgever behoorden tot de orde van de dag. En juist door die negatieve publiciteit kwam het boek geweldig in de picture. Feit is dat Claudia en haar minnaars er zeker toe hebben bijgedragen de deur van de pornomarkt wijd open te gooien. Die hele hetze is natuurlijk reden genoeg voor mij om Claudia in huis te halen vóór ze uitverkocht is in Sabi Diri.

Maar in onze conservatieve samenleving stap je als welopgevoed burger niet zomaar een boekhandel binnen om Claudia tot je bezit te maken, er is een beetje voorzichtigheid daartoe geboden, je bent immers niet de enige klant in de zaak. En jawel, twee dames vallen direct op met hun luidgevoerd gesprek. Mijn blik ontmoet die van een mij onbekende klant, die naast mij staat en duidelijk plezier heeft in het gesprek tussen de beide boze dames.

De ene mevrouw, veel te uitgedost voor zo'n hete zaterdagmorgen, hoog getoupeerd kapsel, en oorbellen die haar haast tot de schouders reiken, heeft het over Claudia en haar zeven minnaars, de topic of the week voor het leesminnend publiek. Voor de zoveelste maal gaat haar wijsvinger bestraffend omhoog, haar ogen schieten vuur: ‘Je reinste porno. Ik begrijp niet hoe ze zo'n schunnig prulboek op de literatuurlijst van de Mulo kunnen plaatsen. Mijn kinderen moeten niet durven het in mijn huis te brengen, ik scheur het gewoon aan flarden.’

[p. 18]

De aangesprokene, ook al een beschimmelde etalagepop, doet er een schepje bovenop en werpt zich op als literatuurcriticus. Opzettelijk luider en dus voor iedereen in de zaak hoorbaar geeft ze haar commentaar: ‘Niet omdat het van de hand van een gerenommeerd schrijver is, moet het perse goed zijn, en niet omdat het in het zedeloze Europa op de bestsellerslijst staat, moeten wij hier het goedvinden. Over my dead body! We krijgen al genoeg schunnige rommel via de televisie en de radio te verwerken, en dan dit nog. Het is gewoon een schande. Walgelijk!’

Het anti-Claudia duo is inmiddels uitgegroeid tot een trio. Het nieuwe lid van het drievrouwschap zwaait niet met de vinger, maar met een rode paraplu alsof ze bezig is een zwerm bijen van zich af te houden: ‘Het Minov moet zijn verantwoordelijkheid ten opzichte van de jeugd kennen en moet ingrijpen. Ik vind dat het de hoogste tijd is dat de verantwoordelijke leraren op het matje worden geroepen. Op de ouderavond zal ik dit zeker entameren!’

De mij onbekende jongeman, die ook het hele gesprek gehoord heeft, kijkt mij aan en met een brede grijns haalt hij de schouders op. Ik doe hetzelfde en met moeite onderdrukken we een lach. Op een wenk van mij volgt hij me naar een rustig plekje; we maken kennis en alsof we oude vrienden zijn vraag ik hem vrijmoedig of hij hier ook is om Claudia mee naar huis te nemen. ‘Nee’, antwoordde hij, ‘ik zou best willen, maar ik ben hier voor een boekwerk dat ik bij mijn studie nodig heb. Ik zit op de Medische Faculteit, laatste semester, taaie stof, waar ik mij doorheen moet worstelen, dus laat ik Claudia maar rustig liggen. U neemt haar wel mee, hè?’ Met een knipoog bevestig ik zijn veronderstelling, we staan te smoezen als schooljongens die stiekem een sigaretje roken.

‘Ay brada, mi grab' yu,’ zegt hij ondeugend, ‘je wil zonder kleerscheuren Claudia meenemen en ik moet je daarbij helpen. Vooral omdat die drie tantes daar als aka's op de loer liggen.’ Ik knik instemmend. ‘Dan rest ons niets anders dan een spelletje doen-alsof te spelen; kom, ga mee’, fluistert hij.

We lopen de afdeling Kunst en Wetenschap af, waar we Bouwstijlen uit Oud Babylonië zwaarwichtig doorbladeren. We nemen afscheid van Babylonië en vervolgen onze reis via Doe-het-zelf-lectuur naar Detective Romans met James Bond en Agatha Christie. Via Sport en Spel belanden we bij Populaire Romans, waar we oog in oog met Claudia staan, precies als de 234 klanten, die vandaag via dezelfde route met haar in contact zijn gekomen.

[p. 19]

Quasi onverschillig pak ik een exemplaartje, ik smoor het onder het laatste nummer Voetbalsport, dat ik speciaal hiervoor van Sport en Spel heb meegenomen. Nog steeds quasi onverschillig lopen we naar de kassa, waar een tactvolle juffrouw een bon uitschrijft: 1 ex. James Bond, 1 ex. Voetbalsport, 1 ex Cl + 7.

Mijn nieuwgevonden vriend en ik hebben ons geweldig geamuseerd met ons hypocriete Cl. + 7 spelletje. Met een stevige poot en een ‘see you soon’ nemen we afscheid. Ik kijk terloops richting drievrouwschap. In een gezamenlijke actie kijken ze me vernietigend aan, de pas-op vinger en de rode paraplu gaan betekenisvol omhoog. Alle plezier is naar de bliksem, ik loop snel naar buiten en werp een blik op de etalage. James Bond met zijn eeuwig pistool grijnst vals, met een reflexbeweging bescherm ik mijn nek als ik op de omslag van een Agatha Christie een strop zie bengelen, Moeder Theresa kijkt teneergeslagen en Maarten Luther King wendt zijn gezicht van mij af. Claudia brandt als vuur onder mijn arm. Met mijn blik nog steeds op de etalage ga ik de stoep af, ik struikel en kom met mijn rug op de grond te liggen. Clauda tuimelt uit de zak van de verpakking en maakt een noodlanding op mijn borst. Twee tienermeisjes komen aan. Proestend van het lachen roept één: ‘Waaai, mi gado, kijk! Claudia en haar zeven minnaars in de armen van haar achtste.’