Het kan je gebeuren

[p. 15]

Cellulair

Met het recht van de sterkste en de snelste schoot de donkere High Lux terreinwagen me voorbij. Hij drukte me haast van de weg om nog vóór mij in de file te komen wachten op het groen van het verkeerslicht.

‘Verkeersverkrachter’ schreeuwde ik de asociale weggebruiker na, maar ik had mij even goed alle ergernis kunnen besparen, want die meneer hoorde mij toch niet, hij was opvallend bezig aan zijn cellulair. Het gaf me te denken, ik kon me herinneren dat het een paar jaartjes geleden doorgaans alleen rijke zakenlui waren die zich een cellulair in hun auto konden veroorloven. Vandaag zie je mobieltjes in haast alle auto's, niet alleen in High Luxen en Mercedessen, maar zelfs in karkassen die op de schroothoop thuishoren, de zogenaamde rijdende doodkisten.

Cellulair..., cellulair..., het woord liet mij niet los. Thuis gekomen sloeg ik het in mijn woordenboek na, maar tot mijn verbazing repte Van Dale met geen woord over iets dat zelfs in de verste verte met een telefoon te maken had. Volgens Van Dale betekende cellulair: 1. een in cellen verdeelde gevangenis en 2. eenzame opsluiting, b.v. Hij heeft een jaar cellulair.

Hai, dacht ik boosaardig, misschien heeft die cellulaire opsluiting ergens toch te maken met die cellulair verkeersverkrachters. Ik was toch eenmaal in de stemming, dus belde ik een vriendin op die Nederlands doceert aan de AMS. Die legde me uit dat met de enorme vlucht van technologie en communicatie allerlei nieuwe beroepen, artikelen en natuurlijk ook benamingen ontstaan, cellulair is daar een voorbeeld van. In Nederland duidt men het trouwens aan met de naam mobieltje. Ik was blij met de opgedane kennis en bedankte hartelijk. Mijn vriendin vroeg of het mij ook was opgevallen hoeveel auto's met cellulair op de weg waren en dat de bestuurders steeds druk bezig waren te bellen. Natuurlijk was dat me niet ontgaan, ik had mijn ogen toch niet in mijn broekzak? Grappend vroeg ze of ik haar via mijn autocellulair belde. Zover

[p. 16]

was ik nog niet, antwoordde ik, maar ik was bezig te sparen voor een High Lux, daarna was de cellulair aan de beurt. Ze kon niet nalaten de bal op mijn helft terug te spelen: ‘Tegen de tijd dat jij een High Lux kan aanschaffen, zijn cellulairs allang uit de mode en is er iets veel moderner in de plaats.’

Als slot van ons heerlijk babbeltje vertelde ze me dat minstens 90% van de autocellulairs nep was. Op de kinderafdeling van de grote zaken hebben ze geen handen genoeg om speelgoedcellulairs te verkopen. Rij maar een poos achter een auto aan waarin de bestuurder bezig is cellulair te praten. Al volg je hem uren achtereen, de knul blijft praten: gewoon showtime, status.

Mooi zo, ook dat had ik opgestoken. Nauwelijks had ik neergelegd of er werd gebeld. Het was mijn neef, een kale opschepper, ook zo'n cellulair verkeersverkrachter. ‘Neef’, zei hij, ‘hou morgenmiddag voor me vrij? Je moet me helpen een contract op te stellen. Ik kan niet lang praten, ik bel vanuit de auto en cellulair bellen loopt aardig op.’

‘Goed’, antwoordde ik met een zure grijns, ‘kom morgenmiddag langs, maar laat alsjeblieft de speelgoedtelefoon van je kleintje thuis. Die boy heeft voor me geklaagd dat je zijn speelgoed altijd meeneemt als je in de auto stapt. Tot morgen, dan praten we verder, want cellulair bellen loopt aardig op.’

Ik legde neer en schoot in de lach, hoewel ik wist dat neef mij op dat moment minstens één jaar cellulair toewenste.