Uit Spanje

[p. 3]

I. Barcelona.

Het was nacht, toen wij te Port Bou de Spaansche grens overschreden.

Een flauwe herinnering is mij bijgebleven van slaperige douaniers met lange, ruime handschoenen, een nog langer geduld en nog ruimer geweten, van afschuwelijke, grijze koffie met zuur brood en van een treinafdeeling, voor ‘Señoras’ bestemd, waarvan de drager onzer handbagage, zonder veel omslag, het belemmerend bordje wegnam.

Na deze eerste kennismaking met het ‘hecha la ley, hecha la trampa’¹⁾ sliepen wij weêr in, en ontwaakten eerst ten volle, toen wij, in gezelschap van onze handkoffers, op de onbarmhartigste wijze door elkaâr werden geschud. Wij meenden een Spaansche aardbeving te gevoelen, maar het bleek slechts de kennismaking met een Spaansche bestrating te zijn.

De erbarmelijke toestand van Barcelona's grootste straten, wier golvende zandrivieren nu en dan in diepe moerassen veranderen, en hoogst zelden met eenige mandjes geklopte steenen, hier en daar luchtig neêrgesmeten, tot een tijdelijk geëffende hardheid worden gebracht, deed een geestig Franschman de stad bij ‘une belle femme... mal chaussée’ vergelijken. Nu is men over Barcelona's slecht schoeisel het vrij algemeen

1) Met de wet wordt de ontduiking gemaakt.

[p. 4]

eens, maar natuurlijk loopen de oordeelvellingen over hare schoonheid nog al uiteen.

Bieden de oudere wijken inderdaad eenige statige, eigenaardige gevels aan, in deze enge, kronkelende straten ontbreekt overal de noodzakelijke afstand, waarop die gevels tot hun recht konden komen, en vindt men in de nieuwere buurten breede wegen in overvloed, dan zijn er de karakterlooze, moderne paleizen zelden bewonderens waard. Ongetwijfeld bezit de stad fraaie openbare en bijzondere gebouwen, als de ruime universiteit, den dom en de nog onvoltooide Jesuïeten-kerk, het atelier van den schilder Masriera: een Griekschen tempel met de standbeelden van Fortuny en Rosales in den voortuin en de woning van den heer Vidal:¹⁾ een phantastisch huis, half Moorsch, half bouwdoosstijl. Toch mag, mijns inziens, Barcelona slechts dan mooi heeten, wanneer men voornamelijk op haar ligging let.

Hoe heerlijk deze was en is, wist de oude Satan reeds, die Jezus op een berg achter de stad voerde, en hem daar al de heerlijkheid van het land onder zijn voeten als prijs voor zijn aanbidding bood. In het Latijn - dat toen de taal der diplomatieke onderhandelingen was - begon de verleider zijn rede met: ‘tibi dabo’, en ter gedachtenis aan dit feit draagt de berg nog heden ten dage den naam van Tibidabo.

Mocht ge ooit Barcelona bezoeken, begin dan met deze hoogte te bestijgen; het panorama is er inderdaad bekoorlijk.

1) Een zeldzaam kunstenaar, in wiens werkplaats zoowel het hout gesneden als het glas beschilderd en gebrand, zoowel het marmer gebeeldhouwd als de zijde geweven, zoowel een matras gevuld als een ijzer traliewerk gesmeed wordt.

[p. 5]

Naar het Noordwesten in het verschiet de parelgrijze Pyreneën, dof blauw getint in de diepe kloven, blinkend wit op de statige toppen; op den voorgrond golvende heuvelreeksen, flets groen van kleur, met breede rossige strepen van versch omgeploegde akkers, naast fluweel groene plekken van breed gekroonde pijnbosschen. Op dit fijn getint tapijt trekt een donkere plek de aandacht: het is de grillige obelisken-wand, waartegen het klooster Montserrat leunt. Naar het Oosten ziet ge allereerst in de verte het halfrond van de Middellandsche zee, een reusachtige kom gelijk, met gesmolten saffier gevuld, dat verdampend, omhoog stijgt en den hemelkoepel doorgolft, terwijl het beneden de felle zonnestralen weêrkaatst en in millioenen fonkelende sterren doet uiteenspatten. Dan volgt, hel geel, de Spaansche kust, wier flauw kronkelende lijn eerst door den kalen berg Monjuich met zijn strakke vestingomtrekken, daarna door het mastenbosch der schepen, den vooruitspringenden havendam en de voorstad Barcelonette wordt onderschept. Naast het fort en achter de haven ligt de oude stad: van den Tibidabo gezien een dichte, grijze kern, die, een poliep gelijk, een menigte lichtere armen over de roode akkers uitstrekt, waarmede zij omliggende dorpen bereikt, en, als voorsteden, aan het zwellend lichaam vasthecht. Ook naar den bergrug omhoog, vanwaar ge het uitzicht geniet, heeft de stad haar vertakkingen uitgezonden, welke Gracia, een stadje van 23000 inwoners hebben omvat, en te Sarria, tegen de helling, in honderde landhuizen vaneen zijn gesprongen. Blinkend geel verrijzen daar de gepleisterde muren uit het loover der olijven, oranjeboomen, Eucalyptussen, Sint Jansbrood- en pijnboomen, dat de sierlijke tuinen met een kleurengamma van het doffe grijs der Edelweiss

[p. 6]

tot het glanzige groen der haneveêren vult, terwijl blauwgroene lijsten van grillige cactussen met hun stekelig gebladerte, dat op dikke, platte koeken gelijkt, die schotsch en scheef uit elkander voortspruiten, of van stugge aloë's, wier scherp gepunt lof aan de kaken van verscheurende visschen doet denken, de bezittingen omsluiten.

Hoewel de torenstijl onzer nieuwste Hollandsche bouwkundigen nog niet tot hier is doorgedrongen, noemt de Cataloniër zijn landhuis een toren (torre). Deze benaming dagteekent van den goeden, ouden tijd der zeeroovers en slavenhalers, toen de stad beneden nog in een keurslijf van wallen en bastions was gevat, en de zomerwoningen boven eveneens van verdedigingswerken waren voorzien. De Barceloner heeft den voorvaderlijken naam behouden, en ook de gewoonte, om 's zomers naar buiten te gaan, nog niet verruild voor de nieuwerwetsche reismanie van Engelschen en Nederlanders.

Ofschoon Barcelona van zeer ouden adel is, zooals een paar muurbrokken uit den Phenicischen en eenige zuilen uit den Romeinschen tijd bewijzen, heeft zij een democratisch karakter, en tracht zij er modern uit te zien. Haar eerbiedwaardige gedenkteekenen houdt zij zóó goed verstopt in onaanzienlijke huizen, dat de vreemdeling ze ter nauwernood kan vinden; haar nieuwe, rechte, breede, nuchtere straten daarentegen dringt zij hem op met al den bluf van een parvenu. Haar sterk garnizoen dankt zij uitsluitend aan haar oproerigen, republikeinschen geest, en het minachten van het adellijk Madrid is een van de voornaamste artikelen in de politieke geloofsbelijdenis van elken oprechten Cataloniër.

Dat Barcelona nog immer een stad van Mammon is, blijkt duidelijk. Het geld speelt er een hoofdrol; en hoeveel er ook

[p. 7]

verdiend wordt door een werkzaamheid, die den Cataloniër een eereplaats onder alle Spanjaarden aanwijst, nog meer wordt er omgezet door het spel. Kinderen en armen werpen hunne centimes op het draaibord, om een koekje of een sigaar te winnen; minvermogenden koopen voor drie peseta's¹⁾ tiende deelen van loten of wedden 's Zondags, bij de hanengevechten, om ietwat hoogere sommen, rijken schaffen zich de geheele loten aan, dobbelen in de clubs en speculeeren in de nationale fondsen.

Toch wordt het geld niet om zich zelf begeerd; het potten schijnt onbekend te zijn bezuiden de Pyreneeën. Zoo gewonnen, zoo geronnen, is een vrij algemeene leus; een Spaansch spreekwoord zegt, de vader handelaar, de zoon edelman, de kleinzoon bedelaar; en de verkoop der huiden van ongevangen beeren komt ook niet zelden voor. De gitana, uit het Zuiden herwaarts afgedwaald om dagelijks een paar perrito's²⁾ meer te kunnen verdienen, geeft ook hier haar middagmaal prijs voor een bloem in het haar, en de speculant, die pas zijn gedwongen offerande heeft gebracht aan de beurs, koopt een prachtig landgoed voor den gouden regen, dien hij tegen morgen verwacht. Spelen of niet spelen, verdienen of luieren, iedereen wil genieten, het plezier is aller doelwit.

Toch is het geen plezier van het Noorden, waar de ingepopte vroolijkheid de vleugels niet uitslaat, eer de wijnflesch minstens half is geleêgd, en de deftigheid haar bedriegelijk masker niet aflegt, alvorens de andere helft van het verwarmend vocht de tongen heeft ontboeid. Onder een zuidelijken hemel kent het gistende bloed geen ijskorst, die eerst moet weg-

1) Peseta = Frank.

2) hondje; benaming der vijf-centimes stukken, waarop leeuwtjes afgebeeld zijn, die het wapenbord vasthouden.

[p. 8]

smelten, en de Spaansche waardigheid schaamt zich niet over jeugdige opwellingen van het hart. Voor een danspartijtje, waarbij de maag juist genoeg krijgt om haar dorst te lesschen, trekt hier geen jongmensch verachtelijk den neus op, en grijzende hoofden voelen zich niet gekrenkt, wanneer zij op een lotto'tje worden genoodigd.

De Spanjaard is gezellig van aard, en even uithuizig door de helderheid van zijn hemel en de somberheid van zijn woning, waarin hij de middaghitte ontvliedt, als wij huiselijk zijn door de grauwheid van ons zwerk en de vriendelijkheid van het haardvuur, dat ons in de koude troost. Van daar een onophoudelijke levendigheid in de straten, die onbekend is in noordelijke steden van dezelfde grootte. Al wat arbeidt is den halven dag op de been om te werken, en de andere helft om buiten te rusten of zich te vermaken; al wat luiert knoopt er een groot deel van den nacht bij aan, omdat het minder rust behoeft. Hoofdzaak is: den tijd zoek te maken: als het kan, met pret, als het moet, met werk, als er niets beters op te vinden is, met uren lang slenteren door de straten, staroogen en dominospelen in de koffiehuizen, babbelen en gluren in de schouwburgen.

Geen betere gelegenheid om dit leven gade te slaan dan de Rambla, Barcelona's breede hartader, die, de oude stad snijdend, de haven met de nieuwe wijken verbindt, en door den Cataloniër stoutweg met een Parijschen boulevard wordt vergeleken.

Tusschen twee reeksen van hooge huizen ingesloten, wier eentonig grauwe gevels weinig andere versiersels dragen dan de groen aangestreken, getraliede balkons en de dito groene zonneblinden voor de tallooze, kleine vensters, biedt deze straat in het midden een breed, schaduwrijk wandelpad voor voetgangers aan, dat tusschen twee smallere wegen voor rijtuigen, karren

[p. 9]

en paardenspoor is gevat. Bovendien loopen aan weêrszijden trottoirbanden langs de cafés en winkels, die in de benedenlokalen der woonhuizen zijn gevestigd.

Stop watten in de ooren, wanneer ge in deze straat verblijf houdt en slapen wilt. Nauwelijks heeft de sereno¹⁾ zijn eentonig geroep van ‘zoolaat, heit de klok, het weêr is mooi’ gestaakt, of met het klokkengebengel der bruine geiten en dito koeien, die haar melk gaan afleveren, begint, al vóór zonsopgang, het rumoer. Nu volgt het gelui der kerkklokken, het gerinkel van de bellen der muilezels, het knallen der zweepen, het ratelen der wagens. Allengs groeit de menigte in het middenpad aan, en de afzonderlijke klanken smelten samen tot een doordringend gegons. De winkels en de kiosken worden geopend, de straten geveegd, de gekleurde spotbladen buiten gehangen, en overal waar iets nieuws te zien of te koopen is, vormen zich groepen van pratende belangstellenden. Thans dagen de gillende couranten-jongens op, die in snelle vaart de stad doorkruisen, en de onverstaanbare kreten van visch- en groentenverkoopers vervangen hun wegstervend geschreeuw. Plotseling doorsnijdt al deze geluiden het geschetter van trompetten. Een bataljon infanterie, door jongens omstuwd, nadert met snelle, veerkrachtige²⁾ schreden. Vóór de muziek gaan, in twee gelederen, een zevental der grootste en krachtigste manschappen (los gastadores) uit, die ruim baan maken door de geheele breedte van den wandelweg in te nemen. De overigen, welke klein maar stevig gebouwd zijn, zou men met hunne

1) De sereno is een nachtwacht; letterlijk vertaald beteekent het woord: helder, kalm.

2) Hebt ge ooit begrepen, waarom onze landsverdedigers zoo langzaam en zoo log de straatsteenen moeten slijpen?

[p. 10]

roode broeken en donker blauwe jassen voor Franschen kunnen houden, ware het niet, dat zij groene handschoenen dragen en een eigenaardig grijs hoofddeksel, half schako, half képi, van voren recht opstaande en schuin afloopend over het achterhoofd.

Ondertusschen neemt de bedrijvigheid nog altijd toe. De tramwagens met drie of vier muildieren bespannen, en over hunne gansche lengte met gekleurde winkelaankondigingen bezet, rijden onophoudelijk heen en weder naast de groote omnibussen, welke de hôtels met het station verbinden, de phaëton's, geliefkoosd vervoermiddel der Catalonische families, de cosmopolitische ‘fiacres de place’ en de karren met gele manden beladen, waaruit zwarte houtskool omhoog stuift. Naast de kiosken binden rechts tal van bloemenverkoopsters echte en nagemaakte rozen, anjers, geraniums en camelia's, tot ruikers van allerlei afmetingen samen, terwijl links de grijze, gele, rozeroode en witte nougat's worden uitgestald en opengesneden. Op het middenpad schuifelt een dichtere menigte op en neêr, dan men ten onzent op feestdagen bijeen ziet. Veel vreemdelingen zijn er onder; maar ook veel Spanjaarden, die de laatste sporen van een eigenaardige dracht uit hunne cosmopolitische kleedij hebben verbannen. Voor het overige zijn de mannen in de donkere capa gehuld, een laken mantel met breeden kraag, doch zonder mouwen. Den voorrand tot over de kin en soms tot over den neus omhoog trekkend, werpt de drager het rechter uiteinde over den linkerschouder, waardoor de schelroode, gele, blauwe, bruine of paarse voeringrand midden op den rug omvalt. De deftige vrouwen zijn meestal in het zwart gekleed met een zwarten doek om het hoofd, soms ook met de sierlijke, zwarte mantilla gekapt. Ongetwijfeld zijn er zeer mooie bij; maar de werking

[p. 11]

van menig paar groote, zwarte oogen wordt ernstig benadeeld door een geduchten haargroei onder den neus en zelfs onder de kin. Tusschen deze langzaam en statig heen en weêr slenterende, donkere gedaanten bewegen zich hemelsblauwe cavaleristen, een enkele oranje-gesjaalde gitana en een paar Afrikanen, in kleurrijke lompen gehuld, wat sneller voort, terwijl de boeren met korte, groen fluweelen broeken boven de witte kousen, paarse sjerpen onder de bruine, openhangende vesten en platte, zwarte hoeden op de veelkleurige doeken, waarmede zij hunne kruinen omwinden, benevens de visschers, in blauwe kielen gedost met vuurroode mutsen op de zwarte haren, zoo klankloos den stoffigen grond met de witte, hennepen sandalen beroeren, dat zij veeleer schijnen te zweven dan te gaan. Zoo goed als onbewegelijk in dezen gestadigen stroom blijven de weinige politieagenten in hunne lange, donkere jassen, door een rooden kraag en grijzen schako-rand onvoldoende verlevendigd, alsmede de ontelbare bedelaars van allerlei ouderdom, die de afzichtelijkste lichaamsgebreken onder versleten, gebloemde mantels ten toon stellen. Breekt omstreeks vier ure de wandeltijd aan, dan wordt het gedrang zóó dicht, dat het moeite kost de Rambla dwars over te steken, te meer, daar nu ook het aantal rijtuigen sterk toeneemt en ettelijke ruiters onophoudelijk heen en weder draven. Met het vallen van den avond en het ontsteken der electrische verlichting¹⁾ vermindert het een poos; maar zoo-

1) Barcelona is uitmuntend verlicht zoowel door electrisch licht als door gas. Ik hoor, dat dit ook met de andere Spaansche steden het geval is. Het stadsbestuur ziet hier in, dat het beste gas door de beste specialiteiten goedgekeurd, een straat slechts armzalig kan verlichten, wanneer men de lantaarns te ver van elkander plaatst. Ofschoon wij ons natuurlijk voor veel verlichter houden dan de Spanjaarden, hebben wij te dezer zake alleszins reden om beschaamd te blozen.

[p. 12]

dra de schouwburgen worden geopend, zwelt het wederom aan, en wanneer ook de ruime café's worden verlicht, schijnt de stroom zijn golven zelfs diep in de huizen te hebben voortgestuwd. Tot laat in den nacht rollen de trams nog onafgebroken op en neder, worden de avonduitgaven der couranten luidkeels rondgevent, rammelen de dominosteenen over de tafels der café's, en ruischt onder de hooge platanen het stemmenrumoer, gepaard aan de muziek, die nu en dan uit de publieke lokalen haar galmen naar buiten zendt. In de Rambla wordt het nooit duister, nooit stil; en als men nu weet, dat deze levendigheid in de straten een weerklank heeft achter de hooge, nuchtere gevels, waar gedanst, gespeeld en muziek gemaakt wordt, waar den vreemdeling een gulle ontvangst te beurt valt, en de huisvriend ongenood aan de etenstafel plaats neemt, met een vrijmoedigheid, die bij ons volkomen onbekend is, dan kan het niet moeilijk meer zijn zich een denkbeeld te vormen van het luchthartige, gezellige leven in deze half Fransche, half Spaansche stad.

Toch is de Barceloner eerst recht in zijn element, wanneer hij de stadswoning voor het buitenhuis kan verruilen, waar vijvers en fonteinen koelte verbreiden, machtige algarobos¹⁾ breede schaduwen werpen, en een verfrisschende zeewind over de terrassen en door de vertrekken speelt. Dan offert hij aan het werk niet meer dan den hoogstnoodigen tijd, dan sluimert hij in de middaguren en geniet hij des nachts, dan is de gansche helling van den Tibidabo één groot lusthuis van vrienden en verwanten, en dan wordt er daarboven in de avondkoelte gedanst, crocket gespeeld, paardgereden, gekegeld,

1) St. Jansbroodboomen.

[p. 13]

schijfgeschoten en gebiljart. De torre is het troetelkind van den stedeling. Voor haar geeft hij zijn gewonnen geld uit; aan haar wijdt zich zijn fantasie; in haar bewaart hij zijn zeldzaamheden. Op zulke buitenverblijven zag ik een verzameling der vreemdsoortigste papegaaien, een nabootsing van een Alhambrazaal op een zevende der ware grootte, marmeren beelden van beroemde beeldhouwers, grotten met stalaktiten uit Mallorca overgevoerd, glazen kamers met glazen meubelen, aquariums met zonderlinge visschen, kristallen tempels van Baccarat op eilandjes in vijvers gebouwd, spiegelende zolderingen uit Russische paleizen nagemaakt, broeikasten met Australische planten, ja, een gansche particuliere diergaarde, waarin drie kameelen, een olifant, een krokodil, een giraf, lama's, kangoeroe's, apen, flamingo's, pelikanen, zwanen, eenden, fazanten en alle kippensoorten der wereld. Bedenk daarbij, dat elk landhuis een stoomwerktuig of ten minste een windmolen behoeft, om het noodige water te kunnen oppompen voor het voeden der fonteinen, het drenken der dieren en het besproeien der planten, dat de Spanjaarden - uitstekende ruiters - verzot zijn op mooie paarden, dat het aanleggen van kunstverzamelingen hier volstrekt geen zeldzaamheid is, en spreek dan als solied Hollander hoofdschuddend uw vonnis maar uit.

Misschien zegt ge, dat zulk een luchtige, lustige leefwijze weinig geschikt is om aan het Spaansche vaderland ooit weêr een eereplaats in de rij der volkeren te verzekeren. Meer dan een glimlach zult ge evenwel met deze uitspraak in Spanje niet oogsten. Voor de Spanjaarden, meer nog dan voor andere natiën, is de politiek louter de kunst om in en buiten het parlement zijn tegenstanders uit den zadel te lichten, en van hun

[p. 14]

blijvend recht op de eerste der eereplaatsen achten zij zich zóó verzekerd, dat zelfs de democratische Cataloniër u de volgende vergelijking zal opdisschen:

4 Engelschen	= 4 dronkaards.
4 Franschen	= 4 pochhansen.
4 Italianen	= 4 gauwdieven.
4 Oostenrijkers	= 4 domooren.
4 Duitschers	= 4 lakeien.
4 Russen	= 4 slaven.
4 Amerikanen	= 4 kwakzalvers.
4 Turken	= 4 honden.
4 Polen	= 4 gulzigaards.
4 Hollanders	= 4 kooplieden.
4 Zwitsers	= 4 herbergiers.
4 Portugeezen	= 4 grootsprekers.
maar
4 Spanjaarden	= 4 edellieden.