LXXI. gedicht.
Van de Eevwigheyt.
NAer dien des menschens siel kan nimmermeer bederven;
Maer inder eeuwigheyt moet leven sonder sterven
In droefheyt oft in vreught; laet t'onser sielen baet
Ten besten leggen uyt hoe langh dat eeuwigh staet.
En, aengesien daer in geen endt en is te vinden
Hoe menigh duyst-getal wy op malcander binden,
't En mach niet gaen voorby het welck wel aldermeest
Tot groote salicheyt raect ende roert den geest:
Klemt toch tot in het hooghst, of neerwaerts diep in d'eerde,
En siet wat dat ghy vindt soo kostelijck van weerde,
Als 't geen' dat eeuwigh duert en nimmermeer en endt:
Voorwaer met allen niet daer tegen werdt bekent.
Want al dat eeuwigh is, en is niet t'overtellen:
Al wou een Enghel oock sijn' sinnen daer met quellen,
Het waer verloren moeyt': wat kan hy toch gedoen
Aen 't geen' dat Godt alleen is machtigh te bevroen?
| |
Telt een, telt twee, telt thien, telt thienmael duysent jaeren,
En hondert duyst daer toe; en wilt daer by vergaeren
Soo veel als ghy vermeught: noch heeft dit groot getal
By d'eeuwigheyt geset, soo veel als niet-met-al.
Dan, om de selve saeck wat dieper t'ondersoecken,
Laet hier oock voegen aen de lett'ren van de boecken,
Met allen het geschrift dat oynt ter werelt was,
En leggen dat te gaer, en maken eenen tas.
Al-welcken grooten tas by d'eeuwigheyt geleken,
Is minder als een mens is moghelijck te spreken.
Veel minder als een' mier geleken by een man,
Of als het minste graen geleken by den wan.
Dus setter noch stout by de hayren van de beesten,
Gerekent dieër zijn: den minsten hoop, den meesten:
Met altemael het kruydt dat opder aerden groeyt,
En allen het gewas dat op de boomen bloeyt.
Iae komt wat nader oock, en set by dese dinghen,
Al 't gene dat men kan tot meer getals gebringhen:
De drup'len van de zee met haer ontallijck sant,
Den wasdom van het graen die staet op 't drooge lant.
Neemt allen het coleur, neemt alle de gesichten,
Neemt elcks verscheyden spraeck; onmogelijck te dichten:
Neemt al wat roert en leeft, neemt al wat d'ooge siet,
Dan hebdy by het geen' dat eeuwigh is, noch niet.
Ia of 't oock soo geviel, doch 't waeren vremde saken,
Dat 't sant gehoopt te gaer den hemel konst geraken,
Den hoop waer immer groot: veel meerder als een mens
Begrijpt door sijn verstandt, of heeft in sijnen wens:
En dat van al dit sant een vogelken quaem haelen
Op duysent jaeren een, den sondaer sou betaelen
Op 't lest noch al' sijn' schult, en kruypen uyt de pijn:
Maer aen dat eeuwigh duert, kan geenen afslagh zijn.
Het welck, al duncket vremt, moet evenwel soo wesen;
Geen' tellingh toch en kan by eeuwigh staen gepresen:
Want geen getal soo groot het komt noch achter-naer
Al dueret langhen tijt tot op sijn leste jaer:
Maer 't geen' dat eeuwigh is, heeft nimmermeer begonnen;
En 't gene noynt begonst, oock nimmermeer sal konnen
Geraken tot het endt. Den alder-langhsten tijt
Aen d'eeuwigheyt en doet toch af-slagh van een' mijt.
| |
Dus niemant kan soo groot getal by een gedincken
Het welck van d'eeuwigheyt een oogenblick sal krincken.
In haer toch niet en is beginsel ofte slot:
Gelijcker geen begin, oft uytganck is in Godt.
Godt is altoos geweest, en eeuwigh Godt sal blijven;
Wat eeuwigh is sal oock in sijnen standt beklijven.
Doet wat dat u belieft, en hondert duysent telt,
Dan salder wesen niet aen d'eeuwigheyt misstelt.
O eeuwigheyt! die noynt ten eynde sult geraken,
Hoe bitter suldy eens den grooten sondaer smaken:
Het sal toch dueren langh dat eeuwelijcken duert;
Dus wee hem die in pijn de eeuwigheyt besuert.
Wee wee de menschen all' die hier op niet en letten,
En op het tijtelijck altijt hun' sinnen setten.
Die 't geen' dat eeuwigh is stout steken uyt den sin,
En dese korte vreught voor eeuwigh volghen in.
Wee hen die hier hun' siel soo jammerlijck bedriegen,
En in der sielen slaep ten eynde blijven wiegen.
Wee hem die qualijck leeft, en in sijn' boosheyt sterft,
Wiens siel soo hy verhuyst haer eeuwigh leedt beërft.
Want die in kleyn verdriet, en tijtelijcke pijnen,
Versuchten duysentmael en lichtelijck verdwijnen,
Hoe sullen sy in vier, in vier dat niet en smelt,
Maer blijft in sijnen brant, weerstaen soo groot gewelt?
Voorwaer 't sal qualijck zijn: doch sullen seer beklagen
Dat desen korten tijt, dees kostelijcke dagen
Onnuttigh zijn verquist; en van de eeuwigheyt
Die dan soo bitter smaect, het hert gants wiert verleyt.
|
|
Auteursrechtvrij