Gheestelycke dichten

[p. 174]

LXVI. ghedicht.
Tot den selven Bekeerden Sondaer. Den vijftichsten Psalm, Miserere mei Deus, &c. Dichtvvijs overgeset.

ONtfermt u mijnder Godt nae uw' bermhertigheden,
Die door mijn' eygen schult uw' wet heb overtreden.

En nae het rijck getal, en wonder groot besluyt,

Van uw' genaden, Heer! mijn' boosheyt doet ooc uyt.

Ia wascht my meer en meer van mijn onrechtigh leven,
En suyvert schoon mijn' siel van sonden by gebleven.

Mijn' sonden ken ick toch: mijn' boosheyt oock daer by:

En sie altijt die staen recht tegen over my.

Gesondight heb ick u: en quaet groot van gewichte,
Seer stout en onbeschaemt gedaen in u gesichte.

Soo dat ghy in u woort werdt klaerelijck gerecht

Door kennis van mijn' schult: want waer is't dat ghy seght

Van my, en mijn misdaet. Alleen dan moet ghy winnen
In 't oordeel tusschen ons: en ick mijn' schult bekinnen.

Want oock voor mijn' geboort' de boosheyt my bevinck:

In sonden toch voorwaer mijn' moeder my ontfinck.

En overmits ghy mint de waerheyt van de saken,
Met een verborgen schat uw's wijsheyts quaemt my raken.

Bespraeyt my met hijssoop, wascht my, en overgit,

Ick werde boven sneeu gesuyvert schoon en wit.

Wilt blijschap oock daer by aen mijn gehoor verleenen,
Soo krijgen nieuwe vreught mijn' neer-gevallen beenen.

V aensicht dat ick vrees, van all' mijn' sonden keert,

En doet mijn' boosheyt uyt, eer sy in my verweert.

Maer soo (o Godt) mijn hert is door de sond' verloren,
Schept toch in my een nieuw: en maect my als herboren

Van binnen in mijn' siel door eenen nieuwen geest,

Die my behagen mach, maer uwe Godtheyt meest.

[p. 175]

 

Noch wilt my immermeer van u gesicht verstooten:

 

Noch van dijn goeden geest mijn droeve siel ontblooten:

 

Maer geeft my wederom mijn' eerst verloren vreught,

 

En met den selven geest versterct my in de deught.

 

Den boosen die verdoolt, sal ick uw' wegen leeren,

 

En hy sal wederom tot u hem komen keeren.

 

Maer van 't onnoosel bloedt vergoten door mijn' schult,

 

O Godt! my eerst verlost: soo werdt mijn mondt gevult

 

Om uwen hoogen naem te loven en te prijsen:

 

Om eere, danck, en prijs altijt u aen te wijsen.

 

Want dat ghy had begeert den offer van de Wet,

 

Ick hadden u gedaen: maer weet dat ghy meer let

 

Op een gebroken hert vol traenen ende suchten;

 

't Welck nimmermeer en moet van u gesichte vluchten.

 

Maer niet alleen, Heer my: maer Sion oock siet aen

 

V uytverkoren volck, wanneer ick heb misdaen.

 

Wy sullen t'samen u op-off'ren Offeranden

 

Die uwen geest bemint, en die ghy sult sien branden,

 

Ontsteecken door heet vier. Niet beesten kleyn of groot:

 

Maer een gebrijselt hert; 't welck levendigh is doot.