Logo DBNL
Gheestelycke dichten (1622)

Gheestelycke dichten

(1622)–Willem van der Elst–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

LIV. ghedicht.
Tot den Hooveerdigen mensch.

 
'T Is wel een' vremde saeck dat niemant wilt beseffen,
 
Hoe leelijck dattet staet sich selven te verheffen:
 
En hoe den mens ontsteect van binnen in 't gemoet,
 
Om tot in 'talderhooghst te setten sijnen voet.
 
+Dat wy, die asschen zijn, en slechte stof der eerden,
 
Ons selven maken groot, en van veel meerder weerden
 
Als wy geschapen zijn: en heffen onsen geest
 
Verr' buyten sijnen pael: en poogen al om 't seest
 
Te klimmen tot op 'tsop: en nemen voor wellusten,
 
Met aerbeydt en met pijn, in ongemack te custen.
 
+Nochtans voor Godt den Heer is't een afgrijs'lijckheyt,
 
Dat 't hert van een neer mens, soo hooge werdt geleyt.
 
+Seer haet'lijck is voor hem de groote hooveerdije;
 
Waer door den sotten mens wilt hebben heerschappije,
 
En uyt sijn selven springht: oft van sijn selven maect,
 
Het geen' hy niet en is, of hem geensins en raect.
 
Dus buyten sijn gedacht, maer wel met goede reden,
 
+Seer dickwijls valt van hoogh uyt sijnen stoel beneden,
 
Die hem verheven had. Den welcken Godt versmaet,
 
Versmaet, en werpt van hem, en menighmael verlaet.
 
Den Enghel Lucifer in 't alderhooghst geseten,
 
Van dese groote sond' is alder-eerst verbeten:
 
Want doen hy sijnen throon wou maken Godt gelijck,
 
Op eenen oogenblick verloren heeft Gods Rijck:
 
+Den hemel kreegh een' scheur, en hy met sijn' gesellen,
 
Eylacen! viel daer door tot in den put der hellen.
 
Den alderhooghsten geest, soo edel en soo schoon,
 
Door ijdel hooverdij' verloren heeft sijn kroon.
 
+Ons eerste Va'er en Mo'er oock waeren seer bedrogen,
 
Soo haest sy van dit sap wat hadden in-gesogen:
 
De wetenschap van goet en quaet, hen soo ontstack,
 
Dat sy terstont de handt uytreycten tot den tack,
 
En proefden van de vrucht in't Paradijs verboden;
 
Mits hunne meyningh was dat sy daer door als Goden
 
Vol wijsheyts souden zijn. Ontsteken in den geest
 
Volbrochten soo groot quaet. Och! t'onser leet wel meest.
 
Hun' kinderen naer hen, om hoogen naem te houwen,
 
Oock wilden metter macht soo hoogen torre bouwen,
 
Wiens alderhooghste punt, verr' boven dese locht,+
 
Tot aen den hemel toe sou werden eens gebrocht:
 
Maer siet, 't en wou niet zijn: 't en wilde soo niet lucken:
 
Den torre konst niet op, maer bleef staen in sijn' stucken.
 
De spraeck wiert soo verdeelt dat d'een niet en verstont
 
Wat tael den and'ren sprack; en soo viel 'tstuck te gront.
 
Den Koningh Pharao doen hy Gods naem al-weerdigh,
 
Versmaedden en verwierp; antwoordende hooveerdigh,
 
Den Heer en ken ick niet: door een' seer groote straff',+
 
In 't midden van de zee den geest seer deerlijck gaf.
 
Nabuchodonosor hem makende den meesten,+
 
En boven menschen hoogh, moest met de wilde beesten
 
Den tijt van seven jaer gaen leven op het velt:
 
Het welck hem tot een' boet van Godt soo wiert gestelt.
 
Antiochus vol moets, en vol van boose sinnen,
 
Wiert om sijn' hooveerdij van buyten en van binnen
 
Het lichaem seer gequelt: en met wel vremde plaegh,
 
Van alderley gewormt' op-geten tot de maegh.
 
En Goliath den Reus, die volle veertich dagen,
 
Verachtende Gods macht, seer onbeschaemt quam vragen
 
Oft ymant van sijn volck met hem een kamp sou gaen,
 
Van David met een' key ter aerden is geslaen.+
 
Wt dees exemp'len volght, dat sy voor Godt seer stincken,
 
Die trots en hoogh van moedt, schoon in hun' oogen blincken.
 
O mens! daer op dan let. Neemt asschen in de handt,
 
En spiegelt u daer in: 't is toch u naest bestant.
 
Siet d'aerde dickwijls aen, bekijckt de doode beenen,
 
G'hebt redenen genoegh om u hier te verkleenen.
 
Want 't gene dat sy zijn, dat suldy wesen saen:
 
Wat wildy dan soo hoogh als in de wolcken gaen?
 
Beneden set den voet, en houdt altijt u minder
 
Als 't gene dat ghy zijt: soo doet ghy niemant hinder.
 
't Vernederen is 't best: want die hem meest verneert,+
 
Den hooghsten werdt geset oock als hy 't niet begeert.

Vorige Volgende