XXXII. ghedicht.
Tot den Lant-man.
'K En mach mijn naeste bloet, den Lant-man niet vergeten.
Daer ick van Adam af ben midden in geseten:
Want alle mijn geslacht van vader, en van mo'er,
Als neven, rechtsweers, ooms, mijn' susters, mijn een bro'er,
Noch handelen den ploegh tot op den dagh van heden;
En hebben oynt hun broot met ackeren gebeden.
Het waer my dan een' schand', te laeten die ick min',
En, die ick met goet hert altijt wil volgen in.
Oock waer't my al te leedt, dat ick my soude schamen
Te seggen die ick ben: 't en sou oock niet betamen.
Die hem sijn' Ouders schaemt, onweerdigh dat hy leeft,
En 't gene dat hy is, dat hy't ontfanghen heeft.
Doch is den staet seer goet, en weerdigh wel gepresen:
Rechtveerdigh boven al in handel, en in wesen.
Dan daer hy jaer en dagh heeft dickmael om gesucht:
Die hy saechtmoedigh heeft om vroegh' en spaden regen,
Verwacht, tot dat Godt geeft daer over sijnen segen.
En dicwijls na veel doens, met aerbeydt en verdriet,
Als't Godt hem niet en jont, dan heeft den Lant-man niet.
Godt, die den wasdom geeft moet al gebenedeyen
Wat in de aerde valt, en met sijn' jonst bespreyen:
Want anders wat hy doet, is al verloren moeyt',
Indien den segen Gods daer over niet en vloeyt.
Hy kan op sijnen tijt het beste saet wel saeyen:
Maer kan soo't hem belieft geen' vruchten daer van maeyen.
De groese van het saet is buyten 's menschens macht:
Maer Godt die't al besorght, geeft aen het saet dees kracht.
En, nu als't al wel gaet, en 't graen op 't velt gewassen,
Gebrocht tot inden bandt, om in de schuer te tassen;
Noch valter dickwijls toe soo menigh quaet bestoot,
Dat altemael 't gewas komt in den meesten noot.
Door regen, en door wint, door veelderley tempeesten,
De schooven op het velt beginnen uyt te keesten.
Soo't noch ten besten slaet, en 't graen van 't velt geraect,
Seer selden hy te vet sijn' ving'ren daer aen maect.
| |
'tWerdt toch soo wijt verdeelt eer elck het sijn kan krijgen,
Dat, die den aerbeydt doet, al vastende moet swijgen.
Van Thienden swijgh' ick stil: maer datter voorts moet af,
Seer dicwijls is soo veel dat hen blijft qualijck 't kaf.
De pachten vallen swaer, de lasten niet te minder:
Het krijghsvolck dagh op dagh doet noch wel 't meeste hinder.
Voorts, watter gaet of keert, 't besoect den Lantman goet,
Om boter, melck, en graen, daer't al by leven moet.
Soo dat sijn vlees en bloet, sijn dagelijcks labeuren,
Is voor den gaenden man: voor hem alleen het treuren.
Eet dickwijls alderminst van sijnen koren-tas.
En, die al d'ander moet met graenen kommen spijsen,
Moet dickwijls van ghebreck sijn' kinderen sien grijsen.
Soo gaet de kans verkeert met u, o Acker-man!
Als ghy van u gewin u vindt de verste van.
Maer troost u inden Heer: hy sal uw' droeve dagen,
Veranderen in vreught: op dat ghy eens blij maeyt,
Het gene dat ghy nu met droeve tranen saeyt.
|
|
Auteursrechtvrij