Gheestelycke dichten

XXXIII. gedicht.
Tot den Soldaet.

SOo ick met desen Dicht begroet' verscheyden staeten,
'k En mach vergeten niet Krijghslieden en Soldaeten,

Met dat den Leger volght. Het gave hen toch vry,

Dat ick het kloeckste volck moetwillens gingh voorby.

't En sal oock niet geschien: maer gae hen voren setten
Een' lesse kort en goet van goddelijcke wetten.

De selve die Sint Ian den Dooper eertijts gaf⁺

Aen Krijghslien, die hem dees schoon' vrage vraeghden af:

Wat dat hen stondt te doen, en voor het best te maken,
Om in het Rijcke Gods te beter te geraken?

Die hen tot dese vraegh' beval dry dinghen vast:

Eerst, niemandt aen te doen den minsten overlast:⁺

+ Luc. 3.

+ Lev. 19.

[p. 110]

 

Noch met dat onrecht is, 't zy rijck', 't zy arme boeren,

 

Of eenigh ander mensch te quellen, oft beroeren:

 

En dat sy sullen zijn te vre' met hunnen loon;

 

Voleyndende daer met sijn ingegaen sermoon.

 

Godt gheve dat sy dit in kleyn' en groote dinghen,

 

Volkomen, ongeschendt, onthouwen en volbringhen

 

Al' die in d'oorlogh zijn, en daer in geerne leeft,

 

En tot den droeven krijgh met blijschap hem begeeft.

 

Voorwaer in sulcken stant, den Lant-man sou sijn' handen

 

Gebruycken onbevreest tot oeffeningh der landen

 

Met welvaert en met rust: hy waer uyt groot en druck

 

En veelderley verdriet gekomen tot geluck.

 

Hy waer noch eens geset op sijn' voorgaende voeten,

 

Bevrijdt van quaet gespuys, en schadelijcke boeten:

 

Want niet soo seer hem quelt, en jaeght in swaer verdriet,

 

Als d'oorlogh, die op 't lest hem bringht, eylaes! tot niet.