XXXI. gedicht.
Tot den Siecken.
IS't dat ghy u bevindt door siecten swaer beladen,
By tijde wel voorsiet: het beste laet u raden
In uwen lesten noot. Op uw' gesontheyt past
Ten besten dat ghy kont, eer u de doot verrast.
Aen 't leven hanght veel aen. Dus is een-yder schuldigh,
Tot onderhoudt desselfs te wesen seer sorghvuldigh;
Maer namelijck op 't lest, als u de kranckheyt praemt,
Doet dan dat wel behoort, en dat een mens betaemt.
Het lichaem dient besorght door goede medecijnen,
Tot troost van dieër leyt in 't midden van de pijnen:
Den Meester staet te sien wat dat den siecken let:
Die sieck is, leven moet na sijn' beschreven wet.
Maer, soo veel als de siel het lichaem gaet te boven;
En soo veel als wy meer haer' hoogheyt moeten loven
Als eygen vlees en bloet, oock soo veel meer is't noot,
Elck sorgen moet voor haer, als voor des lichaems doot.
Soo haest dan ymant is in desen last getreden,
Dat hy den lesten tijt sie wijs'lijck te besteden:
Ten besten dat kan zijn, sorghvuldigh zy besteelt.
Dat hy die suyver wasch' met tranen van leetwesen,
Waer door sy alderbest werdt salighlijck genesen.
Dat hy hem ondersoeck' tot een volmaecte bicht',
En bidde dat hem Godt daer toe wel klaer verlicht'.
Het weerdigh Sacrament, hoogh boven al verheven:
Der sielen soete spijs, den pandt van 't eeuwigh leven,
En onsen besten troost; dat hy dat met verlangh',
Met een oprecht geloof, en vierigheyt ontfangh'.
En, voor sijn lest gerecht, want hem de doot komt nader,
Gods Priester groot van macht; op dat hy vroom en sterck,
Herheylight, en hersalft, hem stelle kloeck in 't perck
Van sijnen lesten strijdt: en wel getroost van binnen
Den vyant die hem quelt kloeck vechtende kan winnen:
En achterhael' de kroon die voor een kloeck soldaet
Met hope, vrees, en ancxt, hier af te trecken staet.
|
|
Auteursrechtvrij