Gheestelycke dichten

[p. 106]

XXX. gedicht.
Tot den Medecyn-meester.

'T Is wel een' vremde saeck, dat ymant wilt verachten
Den meester Medecijn, en kruyden groot van krachten.

Veel menschen seggen toch: Ick sal't Godt geven op:

Den Meester wil ick niet, al kostet my de kop.

Dus gaen sy hem voorby, en alle medecijnen,
Al voelen sy bedroeft oock allerhande pijnen:

En wachten dat den Heer van boven, sonder noot,

Den siecken in het bed sal helpen vande doot.

Dees dolen buyten wegh, en gaen verdoolde stappen
En averechten keer met sulcken klap te klappen.

Sy doen hen selven leedt: sy spreken tegen God:

Sy toonen dat sy zijn onsprekelijcken bot.

Het gaet toch buyten schreef, te willen stout verfoeyen
De kruyden vander aerd', die t'onser welvaert groeyen.

Dit woort is dan te slecht: 'K en wil den Meester niet:

Ick sal't Godt geven op, als trooster in 't verdriet.

Den Meester heeft hy toch om onsen wil geschapen,
Met 't kruydt dat wy verblent al walgende begapen.

Den Alder-hooghsten Heer heeft uyt den aerdschen grondt

Tot onsen troost verleent der medecijnen vondt.

Hy isset, die den mens heeft wetenschap gegeven
Hoe dat men dese konst ten besten sal beleven

Tot welvaert ende troost van die verduert de pijn,

En duysentmael versucht om haest daer uyt te zijn.

En, soo de siecten zijn in menschen seer verscheyden,
Weet die, elck t'sijner hulp, manierlijck te bereyden.

Den Apoteker maect na 's Meesters wijs bevel,

De drancken suer, of soet: de salvingh even wel.

Geeft dan den meester plaets, en wilt u t'sijnwaerts keeren:
En, om soo grooten noodt hem t'alle tijden eeren.

Hy is toch eere weerdt met lof en grooten prijs,

Die soo verborgen schat door Godt is worden wijs.