|
| |
| |
| |
XXIX. gedicht.
Tot syn naeste Bloedt.
Ick soeck' oock dat mijn bloet, mijn' vrienden uytgelesen,
Mijn vaders loflijck huys, hier t'samen staen gepresen,
En voor den dagh gebrocht. 't Waer toch een jammer groot.
Dat die geen' Eelmans zijn, in boecken bleven doot.
Elck sie dan wie wy zijn: en wie ons Ouders waeren:
Al waer't van duysent jaer 't waer mogh'lijck te vergaeren
Wie Vander Elsten zijn, en voortijts zijn geweest:
Hoewel men daer van niet in vremde boecken leest.
Wat toch de werelt prijst, en houdt hier op der eerden
Gepresen en geacht, als wonder groot van weerden,
Is hoogheyt, ende staet, of overvloet van gelt:
De deught, de goede faem, by hem werdt niet getelt.
Wy prijsen onsen struyck: maer niet van groote saken
Wtwendigh in den toon, die niet of luttel maken:
Die sterven met den mens, en gaen met hem in 't graf;
Die hier den Hovelinck haest maken moe' en laf.
Hier swijgen wy dan stil: en laten Eelmans spreken
Wat dat van eeldom is: en wat de Hoofsche treken
Den mens al bringhen by die hem daer op betrout:
Ons' afkomst toch en is op edeldom gebout:
Maer houden ons gerust, en wonder wel te vreden
Met 't gene dat wy zijn: en setten ons beneden
Soo vele dies aengaet. Hem niemant van ons roemt,
Een Edelman te zijn, of Edelman hem noemt.
Men konnen daer van niet den ouderdom doen blijcken
Van ons vermaert geslacht: noch daer oock naer en kijcken.
Maer roemen ons wel vry, om dieswil dat wy zijn
Van deughdelijck geslacht in wercken en in schijn.
Van Vader en van mo'er gekommen, en geboren,
Die in de vreese Gods, als kind'ren Gods verkoren,
Hier leefden na den geest: met wonder groot ontsagh
Van ymant te misdoen tot op den lesten dagh.
| |
| |
Soo dat sy zijn geweest seer edel door goet leven,
En daer van mogen zijn alomme vry verheven.
Oock is't genoegh bekent, al spraeck' ick niet een woort;
Want hunne goede faem noch dagelijcks loopt voort.
Versoect eens binnen Meys, twee mijlen maer gelegen
Van Brussel, in het Landt van Grimbergh (daer sy plegen
Groot lant-gebou te doen) waer dat de wooningh was
Van Simon vander Elst, en hoe hy sijnen tas
Van deughden heeft gemaect. Sy sullen u daer seggen
Wat van de waerheyt is: en klaer genoegh uyt-leggen
Wat Landt-lien dat van oudts geweest zijn ende noch:
En, hoe sy altemael noch suygen 't selve sogh.
Die seven mijlen ront zijn daer ontrent t'aenschouwen:
En vraeght naer Vander Elst, en vraeght naer Cuelens oock,
Die daer van ouden tijt een vier, en eenen roock,
Door 't houw'lijck kregen t'saem: en nu soo sterck gewassen
(In deughden en in eer) dat qualijck is om passen
In dorpen daer ontrent, hoe tusschen vrou en man
De houwelijcke trou voortaen geschieden kan
Door al 't gemingelt bloet. Voorts isser oock te mercken
Hun' ingeboren aert, uyt veel verscheyden wercken.
Hoe sy het Katholijck geloof zijn toegedaen:
De waerheyt, ende Godt, rechtsinnigh voren staen.
Met wat een' neerstigheyt hun' kinderen doen leeren,
Om daer van achternaer te maken lien van eeren.
Gh'en sult niet vinden een in een soo groot geslacht,
Dat niet ter scholen gaet, en leert met gantscher macht.
En niet alleenlijck Vlaems, maer and're schoone taelen:
Om yder na sijn' vraegh met antwoord' te betaelen.
Dus leeren sy Latijn, en Wals, by grooten hoop,
En 't Spaensch beginter oock te hebben sijnen loop.
Ia vrouwen zijnter oock te Nossegem te vinden,
Die by de Walsche tael 't Latijn oock konnen binden
Met spraeck en met geschrift: en 't een en 't ander net:
Soo dat hy staet verbaest die dieper daer op let.
Verblijdt u dan daer in mijn' Susters, en mijn' Broeders,
Dat immers zijn geweest ons' Vaders ende Moeders
Involgers vande deught tot veel geslachten toe:
En, dat sy noch ter tijt zijn daer in op hun' hoe'.
| |
| |
De gene dieër zijn door af-komst af-gekomen;
Niet een van al den hoop in dat deel uytgenomen.
Verblijdt u dat ghy meught uw's Ouders ouden naem,
Vry hooren over-al, en weten van hun faem.
Verblijdt u dat ghy siet dat soo veel schoone rancken,
Noch bloeyen op den struyck, en nievers in en mancken:
Maer groeyen meer en meer. Dit houd' ick toch soo goet,
Soo goet, en beter oock, als d'afkomst van eel bloet.
| |
Eer-dicht.
Tot synen broeder Ian vander Elst, Ontfangher vanden Lande van Henegouvve, onder sijnen Heer en Meester Ionckheer Ian de Bvzegnies, Heere van Astiche, van Haulchin, van Le Val, &c. Ontfangher Generael van den voorseyden Lande.
ICk weet, g'hebt uwen tijt nu vierentwintich jaeren
(Mijn weert-gepresen Bro'er) besteet in Henegou
Ten dienste van het Lant, sorghvuldigh, en ghetrou;
Om d'inkomst dieër is allinghskens te vergaeren:
Die ick vijf tonnen schats mach stoutelijck verklaeren
Van jaer te jaer te zijn. G'hebt oock wel kloeck, en bou,
Ten tijde van de pest gedaen dat niemant sou
Voor vrienden konnen doen: om Bergen te bewaeren,
En t'helpen met u bloet in een soo droeven noot
Als ymant heeft gesien in swaerigheden groot.
G'hebt daer dan lof behaelt. Maer, siet, uw' vrienden t'samen,
En in 't bysonder elck, u gelden ander eer;
Mits ghy uw's Vaders huys hebt tot verscheyden keer
Geholpen in den noot, oock eer sy tot u quamen.
| |
| |
| |
Eer-dicht.
Tot synen broeder Marten vander Elst, Drossaert ende Rentmeester vande Baronije van Leefdael.
MIjn wel-beminden Bro'er: Ick heb alhier beschreven
Ons eerelijck geslacht; en wie ons' Ouders al
Voor desen zijn geweest in wonder groot getal:
Hun' wooningh waer die was. En oock geset daer neven
Hun handel, hun bedrijf, en hun' manier van leven.
Maer soo het selve huys geensins tot dooden val
Alsnoch gekommen is; wy hopen dat het sal
Door u, en door u saet noch werden meer verheven.
Op dat in onsen Elst, die seer langh heeft gegroeyt,
Elck mercken mach dat hy noch dag'lijcks schoonder bloeyt,
En grooten aen-was krijght. Doch, dat wy van u hopen,
Hebt met seer goet begin ten halven wel gebrocht
Met uwen goeden dienst, in staeten noynt versocht:
Tot blijck dat ghy uw' deur' tot meerd'ren lof set open.
|
-
margenoot+
-
Een dorp geleghen tusschen Leuven en Brussel.
|
Auteursrechtvrij