XVII. ghedicht.
Tot Bedroefde Weduwen.
EEn' Weduwe bedroeft, en seer mistroost door 't scheyden
Van haer gestorven man, dat sy vertreck' besijden
Verr' van het woeste volck: en legge van haer hert
Haer alderswaerste pack: haer' droefheyt ende smert.
D'een vroegh, en d'ander laet, komt door de doot ontrieven.
Wien beter is bekent wat dat ons dient, en hoeft,
Als ons, die in den gheest van binnen zijn bedroeft.
Want, soo wy altemael tot sterven zijn geboren;
De doot seer haest ons vindt: en 't leven werdt verloren
Als't wy noch hebben lief. Maer God, die 't leven geeft,
Het leven en de doot gelijck in handen heeft.
Dus sal den eenen vroegh van dese werelt haelen:
Den anderen sal traegh de selve schult betaelen.
De vrouwe dickwijls eerst haer lieven man begraeft,
En somwijl oock den man langh naer de vrou hier slaeft.
Dit gaet al na Gods wil. De doot komt niet ghestolen:
Maer, doende sijn bevel, gaet daer't haer werdt bevolen:
En stout grijpt by den hals, en gheeft den lesten bol
Hem, die ten naesten staet op Godes lange rol.
Dit zy dan soeten troost voor weduwen, en weesen,
Die hier in 'swerelts baen, als kleyn' bedruckte weesen
Alleen haer vinden t'huys: en, in wel droef gekrijt,
Met aerbeyt, sorgh, en ancxt, noch voeden grooten strijdt.
Indien toch haren gheest tot God recht komt ghetreden,
Omcinghelt dagh en nacht met vierige gebeden,
Veranderen in vreught, en nemen blijschap aen.
In 'swerelts sot getier ghemackelijcken rusten,
Al levende zijn doot: gevallen in de net
Van duyvel, en van 't vleesch, aen elcken kant beset.
|
|
Auteursrechtvrij