Gheestelycke dichten
(1622)–Willem van der Elst–
Auteursrechtvrij
[pagina 24]
| |
Seste ghedicht.
| |
[pagina 25]
| |
Maer 't ander is een goet, 't welck Godt sijn' Wtverkoren
Ghenadelijcken gheeft: en nimmer gaet verloren
In menschen goedt van wil: die uyt oprechten gront
Godt dancken dagh en nacht, die sulcke gaven jont.
Doch soo dees aerdsche pleyn, niet is een recht verblijden,
Maer meer gheheeten wort een' woon-plaets om te strijden;
Waer eyghen vlees en bloet in maken groot ghetier,
En aendoen groot ghewelt door ons inwendich vier,
Bidt Broeders, bidt den Heer, dat hy u kom' verstercken
Met goddelijcke kracht: op dat ghy in dees percken
Ghetreden tot den kamp, meught vaste blijven staen:
Den vyandt die u soeckt, verpletten, en verslaen.
Maer, om dit wel te doen, en sekerlijck te winnen
In een' soo swaren strijdt; de saeck wilt wel voor-sinnen:
Want boven vlees en bloedt (een vyandt wonder sterck)Ga naar margenoot+
Den duyvel met sijn' macht komt stercker noch in 't perck.
Dus moet u wel versien van wapenen die blincken
Van uytverkoren deught: die allen vyandt krincken
En bringhen onder voet, hoe sterck hy gaet ten strijdt.
Doch eerst de lendenen schorst op: toont wie ghy zijt;
En treckt daer boven op 't pansier van goede seden:
Van onder tot op 'tsop vol van rechtveerdigheden.
Voorts doet schoon' schoenen aen van peys en liefde soet:
De rechte melodij' van binnen in 't ghemoet.
En houdt den stercken schilt van goedt gheloof daer tusschen,
Soo sult ghy kloeck en sterck, reyn konnen uytgheblusschen
Vw's vyands vierigh pijl. Daer naer op 't hooft vast set
Den helm der saligheyt; soo werdt hy meer verplet.
Ten lesten neemt het sweerdt des gheests, en vecht daer mede;
Soo woont ghy in uw' rust, en in wel soeten vrede.
Met sulck pansier en sweert, met sulcken helm en schilt,
Den vyandt treeckt van u soo verr' als ghy self wilt.
Dit moet den aenslagh zijn van die hem gaet begheven
Tot soo volmaeckten staet: en daer in soeckt te leven
Tot sijner sielen baet. In teecken dat by Godt
Wt gantscher herten mint, dit wesen moet sijn lot.
't En kan niet t'samen staen twee Heeren te ghelievenGa naar margenoot+
Heel van verscheyden sin. Het sal toch d'een misrieven
Dat wel den and'ren past: en wat den eersten prijst,
Den tweeden niet alsoo: maer andersins dat wijst.
| |
[pagina 26]
| |
't Komt qualijck over-een, wel Gode te behaghen,
En na de werelt oock hem werelijck te draghen.
Godt minnen uytter hert: de werelt even wel,
Is averechte kans: veranderingh van 't spel.
't Is gheck en raserij, met werelijcke saken,
En t'samen oock met Godt hem even wel vermaken.
Dus is niet wijs beraen, die midden sijn Convent
Wat dat de werelt doet, hem daer met onderwent.
Voorwaer 'tis groot bedrogh, en quellingh in de sinnen,
De werelt ende Godt van pas te willen minnen.
O Gods Religieus! O edel Godes saet!
Alleen op uwen dienst, u hert en ooghen slaet.
Weest neerstigh op uw' hoe': en zijt altijt indachtigh
Den eedt dien g'hebt gedaen aen God met woorden krachtigh,
Niet voor ghesetten tijdt: maer, die soo langh ghy leeft,
Op sijnen eersten voet, de selve sterckheyt heeft.
G'hebt dry gheloften groot', belooft wel t'onderhouwen;
Pooght 't selve soo te doen, en wacht u van verflouwen:
Maer draeght u dagh op dagh ghehoorsaem ende stil,
En dinckt wel dat ghy hebt verloren uwen wil
Met eyghendom van goet. Voorts eerbaer weest in wercken,
In woorden, in ghepeyns: soo sal den Heer u stercken,
En seghenen uw' siel met eenen seghen groot,
Die gheenen vyandt wint, oock met den meesten stoot.
Gods alder-soetsten troost versoeten sal u lijden,
In elcken droeven strijdt: en eeuw'lijck u verblijden
Naer dese korte wijl. Hier voelen wy toch leet,
Maer naermaels blijde vreught, die af vaeght alle sweet.
| |
Eer-dicht.
| |
[pagina 27]
| |
Vw' ingheboren deught, het Goddelijck schoon fruyt,
Ghegroeyt in uwe siel? Wie sal met goet besluyt
Versegghen na den eysch, en na sijn' weerde loven,
't Goet leven dat ghy leyt? Want uwer deughden buyt,
Verkreghen inden strijdt hier in dees aerdsche hoven,
In 's vyants klaer aensien, gaet ons verstandt te boven.
Ghenoegh is't toch bekent, hoe ghy om siel-ghewin,
Zijt uyt des werelts baen ghevloghen, en verstoven,
Van uwe teere jeught. Ontsteken door de min'
Van 't saligh hemels goet, socht toch met vroegh beghin
Te volghen Bruno naer: te houden de manieren
Die hy door Godes gheest, verstandigh, en met sin,
Heeft inghestelt om Godt volmaeckter hier te vieren,
En d'edel siel daer-met veel schoonder te vercieren
Door 't pramen van het vlees, en van het gulsigh bloet,
Dat dickwijls teghen haer wilt opstaen ende tieren.
O Goddelijcken roep! O weert-ghepresen voet,
En reghel tot de deught, en tot het eeuwigh goet!
O Gods verkoren deel! gheset in dese weghen
Door sijn' ghesalfde handt: waer in met kloecken moet
Elck een soo wandels vast. O seghen boven seghen!
Dat ghy tot desen dagh veel stercker blijft gheneghen
De deught te volghen in: het lichaem met ghewelt
Te houden in den bant: te dwinghen metten deghen
Der goddelijcke vrees; waer door sijn' kracht versmelt,
En onder het ghebiedt des gheests oock wort ghestelt.
Hier toe en hoeven blijk, of woorden om te spreken:
G'hebt toch van 't eerste jaer de stappen al ghetelt
Die Bruno heeft gheset. V leven is ghebleken
Te wesen sonder gal, en suyver van ghebreken.
Dus wiert door yders stem en voys, al waerdy teer
Van jaeren en van kracht, by d'outste saen gheleken
In wijsheyt en in deught, en langh voor uwen keer
Moest Procurator zijn; tot dat gh'in meerder eer
Zijt naderhandt ghestelt, en hoogher opgheresen.
Want soo ghy menigh jaer te Lier hadt meer en meer
Dijn' kloecken gheest betoont daerin, oock is volpresen
Den handel van u werck. Elck toch verbaest aensagh
Den aenslagh dien ghy deedt: en hoe ghy soet van wesen,
Een-yder trockt tot u met vriendelijcken lach,
| |
[pagina 28]
| |
Met wercken, en met spraeck: en tasten dagh op dagh
Vw' deughden dicht te saem: tot dat men sonder dralen
Door soo vermaerde faem (verr' buyten u ghewagh)
V quam uyt dat Convent tot Brugghe Prior halen,
Alwaer ghy nu ter tijt als in vergulde salen,
Door een goet leven blinckt: en toont dweers door de stadt
Tot vele mijlen toe in wijt-gheleghen palen
Den luyster uwer deught: en maeckt dat yder vat
De stralen uwer' son: die over-al seer plat
Des sondaers hert beschijnt. Dus mach met ware namen,
V noemen eenen gheur van goet en kost'lijck nat,
En een waerachtigh licht: het welck na 't wel-betamen,
Den mens licht hoe sijn' siel meot met de deught versamen.
| |
Eer-dicht.
| |
[pagina 29]
| |
V God gheoffert op ghehoorsaem ende stil:
Als goet Religieus volbrocht een-anders wil:
En in 't schoon hemel-goet ghenomen u behaghen.
Dees deughden allegaer, seer kostelijck ghewrocht,
V hebben met goet recht tot hoogher staet ghebrocht:
Doen klimmen tot op 'tsop: een Over-hooft doen wesen
In 't klooster van Enghien. Alwaer ghy heden leeft
Ghekleedt met 't bruylof-kleedt dat schoonen luyster gheeft,
En dat den mens alleen maeckt hoogh en weerdt ghepresen.
Neemt dan dit Dicht in danck, al is't wat rou en grof,
Tot quijtingh mijner schult. Het spreeckt toch uwen lof
Wt een goet-jonstigh hert: en willet daer voor lesen.
| |
Eer-dicht.
|