|
| |
Tvveede gedicht.
Tot den Bischoppen in 'tghemeyn.
Begheert een deughtsaem werc, 't welck hy met recht mach minnen,
En neerstigh volghen in tot dat hy 't vonden heeft;
Behoudens goede sorgh hoe dat moet zijn beleeft.
Van leven onberispt, van deughden hoogh-ghepresen.
Niet gierigh tot ghewin van ghelt oft aerdsche goet:
Niet hoogh oft trots van moet: niet toornigh, maer seer soet.
Gheleert, rechtveerdigh, wijs, verstandigh in sijn' reden:
Tot die in noot zijn, milt: tot yder hospitael:
Verduldigh, eerbaer, reyn, en sober elcke mael.
Tot yghelijck beleeft, soet-hertigh, goedertieren;
Met heel sijn huysghesin ghestichtigh van manieren:
Op dat die buyten zijn, en leven hier en daer
In averecht gheloof, sijn leven nemen waer.
| |
| |
Die toch sijn eyghen huys ter deught niet kan ghestichten,
Hoe sal hy hem die doolt tot 't eeuwigh leven lichten?
Het hooft dat moet toch zijn den leydsman in Godts baen,
Den stierman tot de deught, sou't wel met 'tlichaem gaen.
| |
Eer-dicht.
Tot den doorlvchtighsten ende Eervveerdighsten Heer, H. Henricvs Franciscvs vander Bvrch, Aertsbischop ende Hertoghe van Camerijck, Prince des H. Rijcks, Grave van Cambresies, &c.
DOorluchtighste Prelaet en Prins, hy sou seer falen
Die hem liet voren staen te tellen al het sant
Van eenen hooghen bergh: oft door onwijs verstant,
Hoe langh dat eeuwigh duert wou nemen te verhalen:
En oock, die in klaer' dagh der sonne stercke stralen
Sou pooghen te weer-staen; mits sy elcks oogh vermant,
En hindert het ghesicht door haeren schijn en brant.
Soo sou hy van ghelijck te buyten gaen sijn' palen,
Die met gheleerde pen uw' deughden quaem ontrent:
Wie vinter toch beghin in 't geen' dat niet en ent?
De werelt staet verbaest, en merckt met 't meeste wonder
't Groot wonder dat ghy doet. De gaven die wy sien
Bedeelt van Godt den Heer in duysent and're lien,
Bewoonen uwe siel soo vruchtbaer in 't bysonder.
| |
| |
| |
Eer-dicht.
Tot den doorlsten ende Eerwsten Heer, H. Iacobvs Boonen, Aertsbischop van Mechelen.
DOorluchtighst' Heer en Prins, en hooft van onser Kercken,
V Dienaer oock ghedooght dat hy u komme by,
Met dit beschreven Dicht; en daer in sette vry
Den lof van uwen naem, en hoogh-verheven wercken
Ten vollen nu bekent: en yder doen te mercken,
V deughdelijck ghesicht, u wesen soet en bly,
V liefghetal onthael. Waer elck, wie dat het zy,
Hem gheerne nader voeght, om sijnen gheest te stercken
Met beter onderwijs dat uyt uw' woorden vloeyt,
En in uw' edel' siel door goede wercken bloeyt.
Wat dienter meer gheseyt daer niet en valt te segghen?
De hoogheydt die u volght, oock nimmermeer versocht,
Veel levender vertooght de deught door u gewrocht,
Dan ons des menschen tongh na weerde kan uytlegghen.
| |
Eer-dicht.
Tot den Eerweerdighsten Heer, H. Ioannes Maldervs, Bischop van Antwerpen.
EErvveerdighste Prelaet, ick ben noch wel indachtigh
D'onsprekelijcke deught, en 't voordeel wonder groot
Te Leuven my geschiedt; wanneer ick naect en bloot
Van leeringh die ick socht, soo langen tijt viel klaghtigh,
Tot dat uw' weerdigheyt my maeckten oock deelachtigh
Van woon-plaets, die ick vandt bereedt in haren schoot,
Met 't gene meer behoeft een leer-kindt de noot.
Ick ken 't is onverdient ontfaen, noch oynt ben machtigh
Het selve te voldoen. Dus bidde, voor de daet,
Ontfanght den goeden wil, die hier ter kennis staet.
Voorwaer toch daer en valt iet nieuws u meer te gheven,
Die door gheleerde schrift, en boecken van ghewicht,
De werelt deur en deur ghehouden wort een licht
Van onse Roomsche Kerck: en sit in 'thooghst verheven.
| |
| |
| |
Eer-dicht.
Tot den Eerweerdighsten Heer, H. Antonivs Triest, Bischop van Ghent.
EErvveerdighste Prelaet en Bischop, wel-gheboren
Wt 'tedel Huys van Triest: maer beter na de deught,
Die meest den edeldom vereerlijckt en verheught;
En u oock dickwijls heeft tot hoogher staet verkoren.
Want soo de vreese Gods den mensche gheeft de sporen
Tot wijsheyt en verstandt, en ghy van jongher jeught
Schiept daer in aldermeest uw' blijschap ende vreught,
Dat u by recht quam toe, en was bereydt te voren,
En konst vertoeven langh. Dus zijt met vroegh beghin
Altijt gheklommen op met woecker en ghewin
Tot daer de hoogheydt rust. Ia siet, g'hebt voorder' sprongen
Van daer oock konnen doen: want na elcks goet ghevoel,
Het welck den hemel gaf, viel oock den Brughschen Stoel
Vw' deughden veel te kleyn: die u tot Ghendt noch dronghen.
|
|
Auteursrechtvrij