Den lacchenden Apoll, uytbarstende in drollige rymen

[p. 271]

Droevige klachten van N.N.

HOe is mijn Ziel benart in toe-gewronge schroeven,

Ha min vol bitter zoet,

't Is om mijn Vyandin dat ik sal haest ten groeven.

En 't Graf-waarts daelen moet.

Sal ik mijn leven dan na Carons Oever wenden,

Kom troost mijn schick Godin.

Laet ik mijn Rampen op mijn Lief haer Kaken enden,

Tot vaste weder-min.

Weest mijn getuygen doch geboomte, Wijd'en beeken,

Dees klacht die raeckt mijn 't hart.

Of dit het laest mocht zijn dat ick nu tot u spreeken,

Soo melt daer na mijn smart.

B.B.