Serenade voor Lena

[p. 29]

Exil

Toen zon en wereld samengloeiden
Tot schijnsel van de laatste dag,
Die de armen langs haar lichaam boeide,
Hief ik mijn ogen op en zag
Dat waar het licht haar borsten vond,
Ze in een ijskoud harnas gordde,
Hoe in het glimlicht aan haar mond
Mijn liefde bloem voor bloem verdorde.

Sinds is de maan mijn zon geworden....

Aan 't tralieraam, het zwart en blauwe
Kantwerk waar ik haar opgang wacht,
Zie ik de bloesem zich ontvouwen
Van maanzaad in de schoot der nacht.
De nachtwind drijft als zwarte vlekken
Op wit mijn handen her en der;
Mijn pen moet donkre wegen trekken,
Die leiden mij.... God weet hoe ver....