Serenade voor Lena

[p. 23]

Evenwicht

'T Is vreemd maar ik ben kalmer dan ik was:
Ik weet 'k ben van de muze en van jou verlaten,
't Is binnen koud en buiten liggen straten
Die woestenijen zijn van plas tot plas,

Maar 'k heb nog troost in wijnfles en in glas
En zekerheid dat, mocht ook dit niet baten,
't Voorbije toch iets moois heeft nagelaten:
De oude verzen die 'k vanavond las.

'k Zou dan ook nooit de dood uit wanhoop zoeken.
Maar als hij kwam ontving ik hem getroost:
Ik zou mijn glas nog heffen tot een toost
Op hem, op jou, de muze en mijn boeken,
Mijn jas omslaan en door den regennacht
Hem volgen tot het veer waar Charon wacht.