Serenade voor Lena

[p. 12]

Nederlaag

Vannacht bepeins ik opgesloten
De neerlaag van mijn bondgenoten:
Hoe machteloos de maan zal schijnen
Op dichtgeschoven raamgordijnen;
Hoe zinneloos het water slaan zal
Zijn houten steigertrom ten aanval;
Hoe nutteloos mijn groene troepen
Om haar genade zullen roepen.

Voorlopig ben ik uitgestoten
Met mijn verachte bondgenoten
En onbewust van al ons tieren,
Zal zij het feest der zinnen vieren,
Alsof de nacht ons zou verzwijgen
Wat oplaait tussen kus en hijgen.