Serenade voor Lena

[p. 9]

Tweespalt

Zij schreed over het hooiveld heen,
Tussen de hulde van de schelven,
Alsof er niemand dan zijzelve,
Slechts zij er was en anders geen.

Alsof niet zeven pas terzijde
Mijn hoofd een vreemde schoot bezwaarde
En mij alleen die hoop bewaarde
Voor 't verder in de afgrond glijden,

Dat zij opzij zou zien. Maar neen:
Het hoge riet boog diep terzijde
Toen zij er koel op toe kwam schrijden
En stond weer op waar zij verdween.