Kyrieleis

[p. 68]

De bloem

Zij weet meer dan de anderen weten,
mijn kleine moeder in haar graf,
en opdat mijn hart het zou weten
bloeit de bloem, die zij mij gaf,
telkens met roder kelken,
of zij mij een teken zond,
of vanover haar verre grenzen
nog spreekt haar dode mond.

En dat jaar bloeiden er zeven
in diep karbonkel-rood
hun raadselachtig leven
waaruit de honing droop:
overvloed en dreigen
een korte, verrukte tijd...
En ik hoorde, hoe uit haar zwijgen
mijn kleine moeder zei:

‘Zeven zond ik je, zeven,
want ik weet, dat je liefhebt, kind,
en liefde is vervoering en vrezen,
en een duizelend zinken in
donkerrode dromen:
zoetheid, die ópenbloeit,
tot het hart, weerloos genomen,
van weelde overvloeit’ -

[p. 69]

 

‘En wanneer Uw zeven kelken,

 

die nu te bloeien staan,

 

Moeder, wanneer zij welken

 

is dan de min gedaan?’

 

‘Kind, als dit diepst des levens

 

waarlijk sterven dee,

 

hoe zou ik dit al dan weten

 

vanuit mijn kleine stee?’