Kyrieleis

[p. 63]

De roep uit de woestijn

God, neem der dingen keten van mij af,
ontwortel mij, als de orkaan de bomen,
breek tot de laatste steen dit leven af,
en neem de mensen weg, als vreemde dromen:
droom als ikzelve, angstig en diep -

En laat mij alles laten, lief en kind,
en tot het gras van voor mijn voeten scheuren,
totdat, waar vlakte en woestijn begint
mij niets dan wijdte, en de prille kleuren
van de regenboog rest, hoever ik ook liep -
De laatste vogelkreet ruk uit mijn oren -

en laat mij, naakt in de ruimte verloren
schreeuwen, schreeuwen tot U, die mij schiep:
Red mij of dood mij, God, maar spréék...