Kyrieleis

[p. 57]

De beek

Gij zijt de zee. Van alle streken
stromen rivieren in U uit.
Soms, in de nachten, als de wekere
winden aan mijn spiegel breken
hoor ik, verrukt, Uw ver geluid -

Dan barst een heimwee in mij uit,
als op het eerste lenteteken,
zwellend en schuimend, hoog en luid...
Maar in de dag, in kleine kreken
vermoeid verzandend, vloei ik uit.

De weg tot U is eindeloos,
slechts voet voor voet mag ik die weten.
Stromend langs woud en wilde roos
kan nimmer ik Uw stem vergeten -
O eeuwig heimwee naar Uw schoot!