Kyrieleis

[p. 55]

Vergankelijkheid

Hoe, indien dit, wat onder schrik en pijn
in liedren uitbrak, schrompelde en stierf,
en geen gedenken meer daaraan zou zijn:
dode, waarover tijd zijn aarde wierp,

een misgeboorte, in zichzelf verrot,
en uitgedragen in de heimlijkheid -
Dan nog heeft deze kleine kreet naar God,
dan nog, mijn lied, nog heb je mij bevrijd.

Ween niet, kleine, om je verganklijk bestaan.
Die alles weet, Hij weet wat je bewoog.
Bevend weet ik je geborgen in dit besef.

De hemel koepelt over jouw vergaan
zo onvergankelijk, dat elke kreet omhoog
je eindigheid reeds aan zichzelf ontheft.