Kyrieleis

[p. 54]

Winternacht

Winternacht, en wind aan het raam,
en de koude valt als een gesel.
Het lichaam krimpt vrezend saam,
getroffen tot in de vezel.
En niets kan eenzamer zijn
dan het bed in de winternacht,
als de ijsbloem bloeit aan de ruiten,
en slechts de schrille klacht
van de raamhaak, oud en versleten,
aan de luim van de wind ten buit,
verklinkt in kleine kreten
met monotoon geluid.