Kyrieleis

[p. 31]

Van de nachtvlinder

De kleine vlerk van Uw verlangen
slaat gans de avond aan mijn raam,
in de betovering gevangen
die vloeit uit licht en warmte saam.

Gij werpt in sidderend begeren
wild en gejaagd de wieken uit,
en tussen U en Uw ontberen
is deze dunne wand: de ruit,

waardoor het licht in transparanten
over Uw grauwe vleugels glijdt,
en koel zijn heldere vierkanten
de nachtelijke tuin insnijdt.

‘Zuster, die in dit licht moogt leven,
luister, ik roep door de nacht Uw naam,
zie mijn extase, zie mijn beven,
zuster, open, open Uw raam!’

‘Vlinder, mijn kleine zuster vlinder,
hoe ware het licht, waarin gij gelooft,
wanneer Uw verlangen het zou vinden
ten enenmale U uitgedoofd!
het reet de toppen van Uw vleuglen,
het nam U op in vuur en pijn...’

[p. 32]

 

‘Zuster, mijn zuster, luister, o luister:

 

zie, dit leed wil doorleden zijn -

 

 

 

Ziek van onrust en verterend

 

versmachten rek ik de vlerken uit,

 

en tussen U en mij dit weren,

 

en tussen mij en dit de ruit...

 

 

 

Beter in vuur en licht te sterven,

 

dan, de moegevlogen vleugels saam,

 

in hunkering en nacht te derven!

 

Open, open Uw raam!’