Kyrieleis

[p. 30]

Verdwaald dier

Donker, zacht en sierlijk,
de glanzende ogen geheven,
stond het verbaasd in de straat
en zag mij zoekend aan.
Het was laat, de straat lag verlaten,
een lantaarn wierp haar vervagend
licht over het dier en mij.
Ik bukte mij en zei:
‘Zuster, klein schepsel Gods,
hoe mooi ben je geschapen!
De grote Formeerder heeft waarlijk
Zijn creatuur bemind’ -

En ik zweeg, want van nabij
klonken haastige, luide
schreden. Ik liet het alleen
in de regen. Ik ging beschaamd.