Kyrieleis

[p. 22]

De jongen in de tuin

De zomernacht ligt aan de tuin,
maar ergens wil de lucht verkleuren,
en tekenen geheime scheuren
de strakgespannen wolkenhuid,
als van een vogel het gefluit
de schemer breekt, die zwaar van geuren
de oude tuin, het slapend huis,
hemzelve, en ook mij besluit,
en dringt door je gesloten deuren
en roept: ‘Het Wonder wil gebeuren,
liefste ontwaak, kom uit, kom uit’ -

En daar is niets dan dit geluid
de teedre tover te bezweren,
waarmee de slaap je hart omsluit,
wanneer ik wacht in dit verterend
verlangen in de schemertuin -
Aan jouw versloten, slapend huis.