Wat blijft komt nooit terug

[p. 55]

I years had been from home...

'k Was jaren weg van huis geweest.
Toen stond ik er, de deur was dicht;
ik durfde hem niet opendoen
omdat een onbekend gezicht

mij niet-begrijpend aan kon zien
en vragen wat ik wou.
Ik zocht een leven dat misschien
daar niet meer wezen zou.

Ik keek van raam naar raam,
zocht stuntlig naar een woord.
De stilte van een oceaan
sloeg stuk tegen mijn oor.

Ik lachte met een lach van hout.
Dat angst voor deuren heeft
die dood en dreiging heeft aanschouwd
maar nimmer heeft gebeefd!

Ik legde op de klink
een aarzelende hand,
omdat zo'n deur soms openspringt,
en wie houdt dan nog stand?

Ik trok mijn vingers t'rug
als waren ze van glas.
Ik hield mijn beide oren vast,
nam als een dief de vlucht.