Wat blijft komt nooit terug

[p. 46]

Anthologia Greca, nrs. 60 en 66

't Zilvervoetig meisje dat zich waste

had borsten als vergulde appels

en met een huid als melk die stremt.

Haar billen, rond en sidderend,

draaiden om elkander met een huid

die vloeiender dan water was.

Haar hand, de vingers wijd gesperd,

bedekte haar zwellende Eurotas

niet helemaal, maar voor zover.

X

Toen op een goed moment ik Prodice alleen zag staan
heb ik, haar knieën omvattend, dít verzoek gedaan:

‘Red een man die bijkans ten onder gaat,
geef de adem terug die zijn lichaam verlaat.’

Zij begon te huilen, heeft daarna haar tranen gebet
en mij met tedere handen het huis uit gezet.

(naar Rufinus, ± 100-150)

Eurotas: de zeestraat tussen Attica en Euboia