Wat blijft komt nooit terug

[p. 44]

't Getemde hert

Zoals de jagersman na zware jacht,
waarbij hij 't wild hem toch nog zag ontsnappen,
een plek zoekt waar hem rust en koelte wacht
met honden die berooid naar adem happen:
zo kwam, toen al mijn aandacht ging verslappen
en heel de strijd mij reeds verloren leek,
het hert terug met delicate stappen,
haar dorst te lessen aan de zelfde beek.
Zij bleef daar staan, terwijl ze zachter keek;
zij vluchtte niet, maar heeft het goed gevonden
dat ik haar over flank en poten streek,
die ik daarna met touwen heb gebonden.

Vreemd, dacht ik, dat zich willoos geeft

die zich zo wild verdedigd heeft.

(naar Edmund Spenser, 1552-1596)