Liederen voor den landman. Deel 1

[p. 16]

Bij het maaijen.

Ja laat ook allengskens van de handvollen voor haar wat vallen, en laat het liggen, dat zij het opleeze, en bestraft ze niet. Ruth II: 16.

Wijze: Het vinnig straalen van de zon.
Lodenstein.

Toen Boäs, die opregte man,

Zoo teêr van hart als wakker,

De maaijers in zijn koren had,

Kwam Ruth op zijnen akker.

Zij kwam naar 't oude voorregt, welk

De God van Weeuw en Weezen

Weleer door Moses wetten had

Aan de armen toegeweezen.

Hij kwam, hij zag haar, en droeg zorg

Voor haar, en haare Moeder.

Op dat het beide niet ontbrak

Aan overvloed van voeder.

[p. 17]

 

Hij gaf den Biudren dit bevel,

 

‘Strooit losse korenairen,

 

Uit ieder handvol, ongemerkt,

 

Dat Ruth ze moog vergaêren.’

 

 

 

o Braave Boäs! gij leers ons

 

Aan arme menschen denken;

 

Wanneer de zegen wordt geöogst,

 

Dien God ons wilde schenken.