Louteringen

[p. 51]

Van liefde

[p. 53]

De Verzoening

‘Lief, ons bloeden rauwe wonden
En ons schrijnen felle pijnen -,
En de dag ging openschijnen
En zijn goud raakt U ten monde.

Zie, ten luiden hemel hangen
Leeuw'riks, rap omhoog gevaren,
Drijvend op hun eigen klare
Fijn verzinderende zangen.

Lief, het leed heeft ons gebogen
En wij bukken in zijn boeien -,
En de dag kwam openbloeien
En zijn goud vlamt in Uw oogen.

Heel een wond're, wijde aarde
Ligt in bloemen uitgebroken,
En wel duizend milde roken
Wolken op uit blonde gaarden.

Lief, ik kàn niet eenzaam blijven,
Lànger wranger pijnen vreezen -,
Want de dag staat schoon verrezen
En zijn goud stroomt aan onz' lijven.

[p. 54]

 

Lief, hoe zouden wij nog haten

 

Midden deze liefde-landen...?

 

Kom, reik mij Uw trouwe handen

 

En vergeet dat wij vergaten -.’