Groot-Duitsche dichtkunst

Een reeks vertolkingen

[p. 203]

De dichter

Alle gebeuren verijlt en
Een enkele slagregen wischt wagen- en hoefspoor,
De bouwsteen verpulvert, roest vreet het staal teloor,
Aarde overdekt het Verleden.

Het is goed dat het Volk de herinring behoude
Aan de daden van eens,
De wisselingen des Lots en het diepgaande Weten
En de daaglijksche Wondren:
En daarom: de Dichter.

Dieper dan in de aarde graaft zich de ploegschaar
In de ziel des Dichters en de hamerslag
Treft zwaarder dan de getroffen steen zijne borst.
Door zijn hart trekken
Legers van koningen, zwoegt de doening der boeren,
Razen veldslagen, leeft het angstige sidderen
Van lichtschuwe zielen, wind-adem, roofvogelschreeuw
En het innige geuren van zwellende fruiten.

Uit de geringste der dingen
Puurt hij den wonderen zin en het beeld van den Schepper,
Want hem zijn vele geheimnissen hel openbaar.
En de groote dingen doorgrondt hij en de verborgenste
Roerselen en dit alles bewaart hij heerlijk en hecht,
Ontrukt hij aan de eeuwige Stilte, maakt hij
Tot onvergankelijk Lied.
Met het woord dat wij leeren uit den mond onzer moeders,
En waarmede wij handelen, vleien en vloeken en bidden,

[p. 204]

 

Spreekt hij, zingt hij ons aan, want dezelfde steen,

 

Die men stapelt tot huizen der menschen wordt hemelverwinnende

 

Kathedraal.

 

Zoo breekt de Dichter uit de eindeloos rijke

 

Steengroef der Taal de machtige blokken en moeizaam

 

Wentelt en bouwt hij zich deze tot een

 

Trotsch grafteeken, roem voor zijn Volk en

 

God ter eere.

 

 

 

Doch menigmaal ook

 

Hanteert hij het alm als een zwakling en nog geen

 

Splinter wordt hem ten oogst en menigmaal roept hij

 

Vertwijfeld zijn God aan,

 

Opdat God kracht hem in-zende, opdat God hem

 

Zegene in zijn arbeid. En zooals kristallen

 

Zich tot stralende vormen vereenen na lange,

 

Zeer lange tijden, zoo brandt in het bitterste uur

 

Stil of stroomend het licht van zijn Lied, want hetgeen hij

 

Met zichtbare daden zich nimmer wist te veroovren,

 

Verwerft hij zich met het Woord en

 

Wijst aan laatre geslachten de Wegen met

 

Liedren en Spreuken.

 

En wij zullen stof zijn en alle de namen

 

Van wie na ons komen reeds weggevaagd door den Tijdstorm

 

Als nog zijn gezangen als heilige schrifturen

 

Het Volk zullen wijden omdat men zijn zingende Woorden

 

Als Wijsheid erkende.

Johannes Linke