Groot-Duitsche dichtkunst

Een reeks vertolkingen

[p. 171]

Moeder

O Aarde, menigmaal, wanneer de zon
Het ruischend stroomen van mijn bloed versnelt
En liggend aan uw gronden ik mij één
Met alle dieren weet, dan voel ik, hoe
Daar, Aarde, machtig tusschen u en mij,
En innig bindend, heen en weder golft
Uw en mijn bloed en het is mij alsof
Ik zachte stemmen hoor, die ik herken
Uit droomen en dan wordt mij zooveel klaar,
Want de vervreemding viel en er rest niets
Meer, Aarde, dat ons van elkander scheidt,
En uwe liefde bloeit mij en ik spreek:
Hier ben ik, Aarde, en geheel van u,
Ik, die u te ontwijken heb begeerd
En mijn verlangen steil de ruimte in-zond.
O Aarde, goede Aarde, aldoor word
Ik door 'tgeen ik den Vadergeest benaam,
Gedreven naar het Andere -; doch als,
Vermeetle springer, ik reeds tot den sprong
Bereid sta, word ik plotseling gelijk
Een kind en zeer rijk in het hart, omdat
Het toch de Moeder is, die mild mij draagt.

Paul Alverdes