Groot-Duitsche dichtkunst

Een reeks vertolkingen

[p. 159]

De tafel

Honderd jaren reeds,
Onder Gods zoon steeds,
Blankt de esschen tafel bij den muur, en
Wonderbaar vertrouwd,
Breed en recht gebouwd
Om nog honderd jaren voort te duren.

Rein zichzelf bewust
Stempelde haar rust
Diepe sporen in den planken bodem.
Wankelen wij - zij is
Nimmer ongewis
En ons dierbaar als eens onzen dooden.

Simpel, mild en wijs
Droeg zij onze spijs,
Zal zij onze spijzen immer dragen:
Melk en 't zoete brood,
Karig in den nood
Overrijk in d'enkele weelde-dagen.

In den harden rand
Grifte menige hand,
Ongeweten, vele runen-kerven,
Hand, in arbeid noest,
Hand, die sterven moest
Om het eeuwig leven te verwerven.

[p. 160]

 

Ieder die hier zat,

 

Rustte, bad of at

 

Voelen wij onzichtbaar hier gebleven:

 

Ouders, voorgeslacht,

 

Heiligende macht

 

Op ons aller nederige leven -,

 

 

 

Zijn als God nabij,

 

Eén met u en mij,

 

In gepreveld dankwoord en gebaren,

 

Eén met onzen wil

 

Wanneer vroom en stil

 

Wij het eind aanvaarden onzer jaren.

Johannes Linke