Groot-Duitsche dichtkunst

Een reeks vertolkingen

[p. 39]

De stervende soldaat spreekt:

Ik heb den dood ontvangen.

Land met uw blonde tuinen,
Uw diepe wouden,
Uw stille bergen,
Duitschland, gij -
Zie, ik sterf.

Doch nimmer sterft mijn geloof aan U.

Eén wonde sloeg mij de Dood -
Uit duizend wonden bloedt gij.

Land mijner Vaadren, goed, trouw land,
Rood verstroomt zich mijn leven, en kust, en groet u
En blinkt in het klimmende morgenrood,
Duitschland, u tegen.

In mijn hart beidt de Dood.
Maar ik sterf sterk.
Ik weet, waar ik viel,
Zal geen bres ontstaan.
Een ander springt
Naar voren en alles
Is weder gaaf.

Kloeke, jonge lijven
Vormen den Muur,
Die Uw Vrede schut.

[p. 40]

 

En achter dien Muur

 

Spelen veilig en zorgloos

 

De kinderen -,

 

Reidansen in het milde gras -:

 

Ùw kinderen,

 

Duitschland!

 

 

 

Land mijner Vaadren,

 

Gereed tot den dood,

 

Smeek dit laatste ik U af:

 

Wanneer Uwe kinderen,

 

Mannen haast worden en prille vrouwen,

 

Steil, blij en vol moed,

 

Schroei dan onze kwetsuren

 

Schérp in hun harten,

 

Opdat zij nimmer vergeten,

 

Hoe zwaar voor hen

 

Door ons werd gestreden -,

 

Opdat zij waardig worden den helden,

 

Die voor hèn bezweken.

 

 

 

Duitschland, mijn Verlangen stormt voorwaarts

 

Aan alles voorbij.

 

Boven de dooden

 

Zie ik U herrijzen,

 

Schooner, trotscher, forscher dan ooit.

 

 

 

Lachend sterf ik,

 

Opdat gij leve,

 

Duitschland.

Karl Springenschmid