De koninklyke harp-liederen

[p. 488]

Het CL. harp-lied.

Toon. Roozemond.

SChoon al is den geest niet moede,
Nog myn Zang-lust heel voldaan,
Màtigheid (ook in het goede)
Raad my sterk tot rusten aan,
Na dat Ik nog eens met kragt,
Wil dat elk Gods lof betragt.
'k Wil dat elk Dien Heer zal lòven,
Die den opper-troon bewoond,
En een Majesteit van bóven,
In zyn laegste werken toond:
'k Wil dat all' wat léven heeft,
Hem des lof en eere geeft.
Ja, de lévenlooze dingen,
Die de konste teeld en baard,
Moeten zelf, en onder 't zingen,
Yder na zyn eigen aard,
Tot volkòmen mélody,
Brengen haar vermògen by.
Roer' dan bom, en sla de trommel,
Op zyn uitgespannen vel,
Mengel onder 't grof gedommel,
Zagter toon en zoeter spel,
Tromp en dwars-fluit en schalmey,
Toegewyd aan 't vreugd-gerey.
Blaas kromhoorens en kornetten,
Blaas, van kragtiger gerugt,
Lof bazuinen en trompetten,

[p. 489]

 

Dat het schàtert door de lugt:

 

Op dat elk dus verre en na,

 

Onze vreugd daar uit versta.

6.

Blaas de dreunende orgel-pijpen,

 

Zeer verschillig van geluid,

 

Die door konstig vinger-grijpen,

 

Slaan verscheiden toonen uit;

 

En als leiders van den zang,

 

Tréden voor in vaste gang.

7.

Blaas de zoete en zagte fluiten,

 

Slà de rinkende Cimbaal;

 

Slà de harpen, sla de luiten,

 

Klok en klinkende metaal,

 

Haakkebord en Chiter-snaar,

 

Daar de tong zig méde paar.

8.

Streel de vleijende viólen,

 

Daar de ziel door word geroerd,

 

Daar het hert mé'e word gestòlen,

 

En den geest om hoog gevoerd:

 

Tot hy, bóven 't aardsche stof,

 

Zigh verliest in Gòdes lof.

9.

Zing dan lustig Abr'hams zónen;

 

Maar voegt 't herte by de mond,

 

By de klank van zoo veel toonen,

 

En loof zoo met zuivre grond:

 

Loof den Heer! loof Onzen God!

 

Lòven zy 't begin en 't slot.