De koninklyke harp-liederen

[p. 439]

Het CXXXI. harp-lied.

Toon. Florida zoo 't wézen magh.

Myn hert verzinkt in ootmoed Heer!
En ziet op andre niet zoo zeer
Als op zyn zelfs gebréken:
Ten blaast hem zelven nimmer op,
Om als met 't zeil in top,
De loef elk af te stéken.
Nooit hebbe Ik uit verméte waan,
Voor my te hoog een ding Bestaan,
Neen, 'k hiel my liefst in 't laege.
Nooit was Ik groots en stout en trots,
Op 't los gevley des lots,
Na de algemeene plàge.
Ja schoon ik meer als andre scheen,
Ik droeg my tégen elk gemeen,
En zogt veel eer de kleine,
Die é'el en nédrig zy van geest,
Als groote, die haar mees
Vermàken in 't onreine.
All wie ooit meer als Ik geleek
Trotseerde Ik nimmer; maar ik week
Zeer gaeren voor myn meerder.
'k misgonn' nooit eenig mans geluk,
Al was Ik zelf in druk,
Maar prees myn God veel eerder:
Myn God, van my zoo zeer bemind,
Die Ik zoeke als een teeder kind,
Eerst moeders melk ontògen;
Dat op het prangen van den dorst,

[p. 440]

 

Valt na die lieve Borst,

 

Die 't korts nog heeft gezògen.

6.

Een kind, welks ingeschàpen trek,

 

De pyn beschreid van zyn gebrek,

 

Hem nergens mé'e laat stillen,

 

Als met zyn versch-ontroofde speen'

 

Daar all't rekhalzen heen,

 

En enkel schynt te willen.

7.

Nadien het jonge wigtje tog

 

Niets kend, dan 't zoete moeder-zogh

 

Om zynen Brand te blusschen.

 

Nu, zoo is 't éven met myn hert;

 

Dat God alleen in smert'

 

Ten Troost heeft, ondertusschen.

8.

En stond die zaak zoo met my niet,

 

't was regt, dat Hy my van Hem stiet,

 

Maar nu mag Isr'el hòpen,

 

En met my tot dien Heere gaan;

 

Want bey zyn armen staan

 

Lief-lokkende en wyd òpen,