De koninklyke harp-liederen
(1698)–Cornelis van Eeke–
Auteursrechtvrij
[pagina 366]
| |
In duurzaamheid en maat.
2.[regelnummer]
En zulke voegt, in dezen tyd,
De voor-togt alderbest,
Die Hy zoo goedig heeft bevryd
Van hàters booze pest,
Voor-dagtelyk vergaarde,
Uit Noord, uit West en Oost,
Zoo vàderlyk bewaarde,
Als zyn geliefde kroost.
3.[regelnummer]
Toenze ommezworven door woestyn,
Door bosch en òver hey,
Van honger, dorst en ziele pyn,
Uitbràken in geschrei:
En Hy ze in nood verlégen,
Geredd't heeft, en geleid
Langs ongebaande wégen,
Ter eigen vastigheid.
4.[regelnummer]
Laat zulke, laatze voor de Heer,
De wondren van zyn hand,
Erkennen, en die wyd en veer,
Doen klinken door het land,
Want Hy ze trouw en milde,
Den bangen dorst versloeg,
Den fellen honger stilde,
En uit haar pàlen joeg.
5.[regelnummer]
Die, leggende als in 't duister graf,
Gedekt van smerte en smaad:
Smaad, die by regt-verschulde straff',
Het hert geen ruste laat:
Toen by d'ontroofde luister,
Een felder p[l]àge neep,
De stàle boeye en kluister
Haar om de lenden greep.
6.[regelnummer]
Dog dit was hàren loon en 't lot
Van haar wé'erbarstigheid:
Nadien ze haar kanten tégens God,
En zyn hoog-wys beleid,
| |
[pagina 367]
| |
Ja zynen raad versmàden:
Zoo dat Hy ze in 't verdriet
Door zelfs-verkooren pàden,
Ten lesten loopen liet.
7.[regelnummer]
Hy trok zyn hand en hulp daar af
In de alderhoogste nood:
Dat ze uitgemergeld, mat en laf,
Van alle steunsels bloot,
Wé'er tot Hem moesten vlugten,
Met smeekende gebé'en:
Die op haar droevig zugten,
Met nieuwe troost verscheen.
8.[regelnummer]
Want Hy heeft ze uit de duisterheid,
En kàken van de dood,
Gerukt, en metter hand geleid,
Naar hy de prang ontsloot,
Hy brak haar boey en banden,
Hy schonkze een ruimer lugt,
Met vrye voet en handen,
Uit vàderlyke zugt.
9.[regelnummer]
Laat zulke, die zoo veel genots
Viel uit zyn wonder-werk,
Laat die den lof en naam haar's Gods
Verheffen bòven 't zwerk.
Hy wist de kòpre deuren
Te rukken uit haar herr',
De grendels af te scheuren,
En wierp'et all' om-verr'.
10.[regelnummer]
Die dwaaslyk en uit onverstand
Verlieten 't regte pad,
Zijn strengelyk wel van 's Heeren hand
Ter tugting aangevat:
Tog pijne en matte léden,
Dat spijze-lust benam,
Ontstak haar in gebéden,
En blies dat vuur in vlam.
11.[regelnummer]
Haar zugten, bidden, smeeken, ging
| |
[pagina 368]
| |
Met naare en droeven toon,
Door 's hémels blaauwe zoldering,
Tot voor Gods hoogen troon:
Die spoed-en gunstig néder
Van daar zag op haar af:
En schonk ze 't léven wéder,
En rukte ze uit dat graf.
12.[regelnummer]
Wel édel herten! loof Hem nu
Die wondren heeft gedaan:
Doe lof-en eere-klank uit u
Tot allen óvergaan.
Schaff op lof-offer-vlàden
Van dankbaar bly geluid:
En roep Gods groote dàden
Met luider kélen uit.
13.[regelnummer]
Daar tuige of zijn, die 't wyde, ruim
En blaauwe pékel-veld
Beploegen, trots het zoute schuim,
Van toomeloos geweld;
Daar mids doorhéne bruissen,
Met bark of met Pinas,
Kloekmoedig héne kruissen,
Van d'een' tot d'ander ass':
14.[regelnummer]
Die zien de uitwerksels van een magt
Die niemand wéderstond:
Die zien de pàlelooze gragt
Ontroeren tot den grond:
Die, als de winden gieren,
Opschiet als bergen hoog,
Als ofze 's hémels vieren,
Getergt, in 't aanzigt vloog.
15.[regelnummer]
Daar onderwylen schip en volk
Méde in de wolken stygt:
Dan wé'er ten gronde van den kolk,
Voor-òver néderzijgt,
Als moest'et van de golven
(Eerst lang genoeg geschokt)
| |
[pagina 369]
| |
Nog worden òverdolven,
En eindelijk ingeslokt.
16.[regelnummer]
Dat doet den besten zee man staan,
Met wankelenden voet,
De beenen trillen, 't herte slaan,
En, zonder lust en moed,
Zien met bestorven lippen,
De naare làger-wal,
En niet hoe hy de klippen
Des doods ontwenden zal.
17.[regelnummer]
Maar van zoo grooten angst gedrukt
Roept hy tot zijnen God;
Die spoedig hem verhoord, en rukt
De winden op een bot,
Te rugg' na zijnen wille:
Daar staat den woesten stroom
Al kappelende, stille,
En schuimbekt op den toom.
18.[regelnummer]
Maar als dat woedende tempeest
Ten lesten is gesust,
Matroos zet met verheugden geest
Koers na de vaste kust:
Steld zijn gevaar, zijn slàven,
Zijn vreeze all' uit den zin:
En stévend zoo ter hàven,
Met volle làding in.
19.[regelnummer]
Nu Gòdes gunstelingen! zing,
Zing tot zyn goedheids lof,
De na-zaad tot verwondering,
Want hier is stoff' by stoff':
Stoff' daar zoo oude als jonge
Mag in ter weide gaan,
En herte, kéle en tonge
Met vreugde kan verzà'en.
20.[regelnummer]
Dien Heer stelt alle stroomen wet,
Revier en béke en vliet,
Legt hol en droog, zoo haest en met
Hy wil en dat gebied.
| |
[pagina 370]
| |
De vrugtbàre akker-gronden
Dekt Hy met vloeibaar zout,
Om 's volks misdryf en zonden,
Dat zig aldaar onthoud.
21.[regelnummer]
En Hy ververscht, als 't Hem belieft,
Wé'er 't heidig dorre zand:
Met zoet en voedzaam brood gerieft
Hy d'afgevasten tant.
Hy vestl haar wé'er in vréde,
Elk zit gerust, en ryd
Den kouter, scherp van snéde,
Door de akker, op zyn tyd.
22.[regelnummer]
Men egg't, men zaaid, men bouwt en plant,
De wyngaard word gesnoeid;
God geeft den zégen van zyn hand,
Dus alles groeid en bloeid:
Het vee teeld aan met hoopen,
Maar agh! zy als te voor,
Slaan wé'er, by tyds verloopen,
Door weelde in 't oude spoor.
23.[regelnummer]
Maar schande (schaduw van het kwaad)
Volgd haar kort agter aan:
De trotse Vorsten hoog van staat
Doet Hy wé'er ondergaan.
Hy laatze in 't woeste om-dwàlen,
Daar 't klein nood-druftig hert,
Naar angst mag àdem hàlen,
En wel beveiligt werd.
24.[regelnummer]
Gods gunste valt den trouwen by.
Zy wassen in getal:
Met zégen òver regend Hy
Haar akkers, bedde en stal.
Dat zien d'opregte lieden,
En zien 't met groote vreugd.
't Kwaad moet met schaamte vlieden
En zwygen voor de deugd.
25.[regelnummer]
Waar is hy nu die met gemerk
Door alles plag te gaan?
| |
[pagina 371]
| |
Laat hem eens 't ooge op 's Heeren werk,
Zoo ryk van vrugten, slaan,
En zien of niet zijn goedheid
Ons eeuwig houd verpligt,
Ja prangen op 't gemoed leid
Tot lof-en dank- gedigt.
|
|