De koninklyke harp-liederen

[p. 358]

Het CVI. harp-lied.

Toon. Die rein' liefde vierig

ALs my 't lang-voorlèden,
Kragtig ingebeeld,
Voor het oog van rèden,
In gedagten speeld;
En wat groote dingen,
God aan ons al heeft gedaan,
Sprèke Ik, om te zingen,
Dùs Myn lands-genooten aan,
Kom, gy Jacobs zònen!
Alle die den kring
Van dit land bewònen,
Loof den Heer en zing
Zing van sijn genàde,
Ons bewézen eeùwen lang,
En die vroeg en spàde
Gaat en hoùd haar oùden gang.
Wie kan all' de kragten
Van Gods hand verrigt,
Peilen met gedàgten?
Brengen aan het ligt,
En voor yders oogen
't Zy door penne of met de mond:
Vròme zùllen 't poogen,
Maar niet eene raakt de grond.
Wat een ryken zègen
Vloeid den génen toe!
Die op 's Heeren wégen
Wandeld (nimmer moê)

[p. 359]

 

Die tot alle deùgde

 

Zig bevlytigt, waar hy kan,

 

Vaste vréde en vreugde,

 

Woond in 't hert van zùlk een man.

5.

Heer! myn God en Vader!

 

Zie togh op my né'er:

 

Kom ter hùlpe nàder,

 

Even als wel-eer

 

Aan ons voor-geslagte,

 

Nà't Uw goedigheid geviel,

 

Doe my dat Ik wagte,

 

't heil beklyven aan de ziel.

6'

't Is wel waar, onze oùders

 

Wierpen in 't begin,

 

't heilig jok van schoùders:

 

En wy niet veel min,

 

Volgden ze op de hielen,

 

En verlieten U, te dwaas,

 

't léven aller zielen,

 

tot ons grond-verderf helaas!

7.

Zy, als nog in banden

 

Van het slaafs Egipt',

 

Daar na Phàroos handen

 

Zoo met kragt ontslipt,

 

Vesten 's herten oogen

 

Nooit regt op die wonderhè'en,

 

Daar Uw Al-vermògen

 

Als een heldre zonne uit-scheen.

8.

Want, met datze kwamen

 

Aan den rooden vloed,

 

toonden ze all' te zàmen,

 

Zùlk ontaard gemoed:

 

Dat, ten waar 't Uw goedheid,

 

Om Uws Naams will', hadd gedaan,

 

Wie hadd' de verwoedheid

 

Van den vyand ooit ontgaan?

9.

Maar Uw kragt van bòven,

 

Déde flux den stroom

[p. 360]

 

stremmen, en deùr-klooven,

 

Droogen tot den boôm:

 

Dat m'er zig vertroùwde

 

Door te gaan, als op een hey:

 

't welk party aanschouwde

 

En haar volgde, met gerey,

10.

Tog, terwyl den hater

 

na-joeg in den kolk,

 

òverviel hem 't wàter

 

teffens met zyn volk:

 

't spoelde weg, of zonk 'er

 

All ten gronde, man en paard,

 

't gansche heir verdronk'er,

 

Niet een enkel wierd gespaard.

11.

En, door 't klaar beschoùwen

 

Van die wonder-daad,

 

Scheen 't of haar vertroùwen

 

Wies in grooter maat:

 

Maar helaas! al zongen

 

Zy van dàge Hem lof en dank.

 

Haar belùste tongen

 

Gàven morgen ander klank.

12.

Sterken trek tot éten,

 

Dat haar jùist ontbrak,

 

Déde haar pligt vergéten.

 

Datm'er morrig sprak;

 

Datme uitviel in woorden,

 

Booz, ùitspoorig, zonder grond,

 

Tot ze God verhoorde,

 

En haar hert-begeerten zond.

13.

Maar wat magh 'et helpen

 

Dat me 't vlees verzaad?

 

't zal 't gebrek niet stelpen

 

Dat den geest aangaat.

 

Morren liep op schelden.

 

Mozes staf hadd' geen ontzag.

 

Gods hoog-priester kwelden,

 

tergden, sardenze all den dagh.

[p. 361]

14.

Waarom God ter Wràke,

 

Sloeg met felle roê.

 

d'Aarde ontsloot haar kàken,

 

Tot aan 't herte toe:

 

En als dol van tooren,

 

Vielze aan op dien boozen hoop,

 

Schendig t'zaam-gezwóren,

 

Dieze in hàren afgrond zoop.

15.

Maar de dwaasheid, egter,

 

Die geen streek behoud,

 

Maakte 't langs hoe slegter,

 

Goot een kalf van Goud:

 

Alzoo dat ze haar boogen,

 

Voor het werk van eigen hand;

 

Ey! zie eens 't vermògen,

 

Van 't verouderd onverstand!

16.

't Kwàde by te wònen

 

Leerd kwà wégen gaan.

 

Chams verwàte Zònen

 

Hadden 't voor-gedaan:

 

En een zelfde zotheid

 

Roofde haar 't Maan-ligt van de ziel,

 

Dat men d'Opper-Godheid

 

Haar verschuldigde eere onthiel.

17.

't Zonne-ligt van wonder,

 

Door Gods hand gewragt,

 

Was gedooft en onder,

 

In vergétings-nagt.

 

Zulx Hy haar met réden

 

Wou verdoen, en hadd'er niet

 

Mozes voor gebéden,

 

't Waar voorzéker ook geschied.

18.

't Land zoo vol van zégen,

 

En haar toegezeid,

 

Walgde en was haar tégen,

 

Uit wé'erbarstigheid,

 

Godes mond-bevélen

[p. 362]

 

Van ontzaggelijk geluid,

 

Gingen onder 't spélen,

 

d'Eene oore in en d'ander uit.

19.

Des Hy zwoer met eede,

 

Ik zal eens het zwaard

 

Rukken uit de scheede,

 

Slaanze van der aard,

 

Stam en telg uitrooyen:

 

't Nà-zaad onder 't Heidendom,

 

Drijven en verstrooyen,

 

Dat het eeuwig zwerve allom.

20.

Maar die dwáze, vlòden

 

(Egter als ten spijt)

 

Van God af, en bòden

 

Hem den rug zoo wijd,

 

Dat ze néder zàten,

 

En van Peors grouwel-dis,

 

Op de uit-vaarden àten,

 

Veel ten val en ergerniss'.

21.

Boosheid, zonde en schande,

 

Wies van uur tot uur:

 

Dies Gods toorn ontbrande

 

Felder als een vuur:

 

Woênde langs hoe stijver,

 

Tot den dappren Pinehas,

 

In geregten yver,

 

Wraak nam en de breuk genas.

22.

Toen hy met den dégen

 

't Schendig paar besprong,

 

Moedig heeft door-régen,

 

Vròlijk héne gong;

 

Dat hem wierd gerékend,

 

Voor een werk van heilig regt,

 

En als een uitstekend

 

Helden-stuk, word nagezegt.

23.

Maar zy als te vooren,

 

Smà'en de goedheid Gods,

[p. 363]

 

Tergen Hem tot tooren,

 

Staande by de rots:

 

Als Hy, toenze kéven,

 

Wàter uit de steenen goot,

 

En, toen Mozes 't léven

 

By dat wrévelig volk, verdroot.

24.

Volk, dat nooit genoegen

 

Nam, in zoet nog zuur,

 

Wijlze hem stàdig joegen,

 

Gunden rust nog duur.

 

Zulx hy van zijn lippen,

 

Door verdriet een woord of twee,

 

Onbedagt liet glippen,

 

Namaals tot zijn herten-wee.

25.

Eigen-willig toonden

 

Zy haar tégens God:

 

Wijlze 't volk verschoonden,

 

Tégen 't klaar verbod:

 

Daar ze me'e verkeerden

 

Tot bederf van goede ze'en,

 

's Lands afgòden eerden,

 

Plegtelijk en met gebé'en.

56.

Voor de booze geesten

 

Stàkenze offer aan:

 

En in sté'e van beesten

 

Zijn (ô booz bestaan!)

 

Eigen-lighaams looten,

 

Voor het vloek-altaar geslagt,

 

't Jeugdig bloed verbòten

 

En d'Afgòden toegebragt.

27.

't Heilig land bevlekten

 

En ontwijden zy:

 

Dat ze God verwekten

 

Tot haar wé'erparty:

 

Dat Hy van haar grouwde,

 

Ja ter wel-verdiende straf,

 

Uit den monde spouwde,

[p. 364]

 

En in vreemder handen gaf.

28.

In der vreemder handen,

 

Daarze zwaar gedukt,

 

Treurden, tot naar banden

 

Wierden afgedukt,

 

Van Hem, dieze 't kluister

 

t'Elkens van de beenen streek,

 

Dat haar droevig duister,

 

Voor een blijder dag ligt week.

29.

Maar 't was haast vergéten

 

En 't verstand verby:

 

Want zy als bezéten

 

Na de afgòdery,

 

En die dwaasheid eigen,

 

Zong elk flux wé'er 't oude lied;

 

Leer, beloft, nog dreigen,

 

Raakte 't weeldrig herte niet.

30.

Egter, of ze stàdig

 

Weeken buiten spoor,

 

Gaf God haar genàdig,

 

t'Elkens wé'er gehoor,

 

Op haar droeve klagten:

 

En zijn lang-gemaakt verbond,

 

Schoot Hem in gedagten,

 

Dus Hy vaerdig hulpe zond.

31.

Hulpe, die de herten

 

Van haar drijvers boog:

 

't Slaafze jok, vol smerten,

 

Van haar schouders toog,

 

En haar waarlijk vrijde.

 

Wel dan Heere! waarom zou

 

Ik ook, nu ten tijde,

 

Minder wagten van Uw trouw?

32.

Neen: wy blijven hòpen,

 

Voor den staat des lands,

 

Op een veilig òpen,

 

Door de kragt Uws hands,

[p. 365]

 

Hoe zeer gansch ter néder

 

Wy nu zijn geslàgen, Heer!

 

Dus herstel ons wéder,

 

Uwen hoogen naam ter eer.

33.

Op dat zijne stràlen,

 

Eens vol Godheids-blijk,

 

Dringen buiten pàlen

 

Van het aarden-rijk:

 

Ja de lugt vervullen,

 

En wy van geluk, zoo lang

 

Als we léven zullen,

 

Mògen roemen door gezang.

34.

Nu, der heeren Heere,

 

Isr'els steun en staf,

 

Hebbe lof en eere,

 

Stà'ig en van nu af,

 

Tot in eeuwighéden.

 

Hier op zegge elk àmen, ja,

 

Sluite dank en béden

 

Met een blijde hàleluja.