|
| |
Het CII. harp-lied.
Toon. O droom hoe kweld gy mijn gedagten!
Agh ik ellendige onderdrukte!
Wie ging 'er ooit zoo onder 't kruis en bukte?
Ik die my,, zie in ly, zoeke Dy
Om all' mijn nooden U, mijn God! te klagen:
Agh verhoor tog mijn gebed!
Laat mijn smeeken onbelet,
Van 's herten grond af, op ten hèmel dragen.
2.[regelnummer]
Verberg Uw aanschijn niet agh Heere!
Voor my die in gebè'en zig t'Uwaard keere:
Neig het oor',, dat daar door
Mijn gezugt,, welks gerugt,, all' de lugt
Vervuld, in tijd als my de rampen dwingen.
Zie tog mijn benaaudheid aan!
En kom haast om my t'ontslaan,
Van 't jok dat ik my nimmer kan ontwringen.
3.[regelnummer]
Helaas! mijn dagen gaan vast hènen.
Hoe zwak, hoe scherp zijn enklen nu en schénen!
Uit gereerd,, als een heerd,
| |
| |
Geest en hert,, stàig benerd,, van de smert,
Kwijnd als het gras op hooge en drooge zanden:
Zoo dat Ik van druk verga,
En door 't herten-leed, by-na,
Geen brood ter nood kan bréken met mijn tanden.
4.[regelnummer]
Zie all' 't gebeente, als dorre stokken!
Slegts met wat vels bekleed en òvertrokken:
Nagt en dag,, is agh! agh!
'T roepen onder 't huilen:
En Ik slijt,, vast mijn tijd,, met gekrijt
In 't eenzame, als Putooren doen en de uilen:
Die in Bosch- of berg-woestijn,
Muur of rots, of waar ze zijn,
Haar voor 't gezigt der zonne meest verschuilen.
5.[regelnummer]
Vol angst en kommer moet Ik wàken:
Bedroeft, gelijk een mussjen op de dàken
Zit en treurd,, als 't gebeurd,
Mist of niet,, hoord nog ziet,, wat verdriet
Lijde Ik nu door mijn vyands bitter smàden!
Die in ràzernijen zweerd,
Dat hy mijne ziel begeerd,
Als met mijn bloed nog naauwlijks te verzaden.
6.[regelnummer]
Dus Ik, ten gronde nè'ergesmèten,
Moet (leider) ag! mijn brood met asschen èten:
En mijn drank,, tègen dank,
All' om dat,, Gy my hadd't,, aangevat,
Om Uwe gramschap òver my te brengen.
Eer van ruimen ommekring,
Nu doet Gy my die wèder zeer be-engen.
7.[regelnummer]
Wat ben Ik nu? agh! een vergaande,
En flaauwe schimm: den tijd (nooit stille staande)
Sleept my mè'e,, schoon ik dè'e
'T gaf nooit baat,, maar Gy staat,, zonder maat,
| |
| |
Of paal van dàgen (verre of by gelègen)
Vast in onverzetbren stand,
En zoo in 't geheug geplant,
Van die den koers beschouwen Uwer wègen.
8.[regelnummer]
Ik wil dan egter vast vertrouwen,
Gy zult nog Sion eens met gunst aanschouwen:
'K wagte op 't uur,, dat me haar muur
Groot en kleen,, op de been,, mag de steen
Vast aan zien voeren, die den bouw voorspellen,
Van Uw koor en marmeren huis
Schoon ze op d'oude puin en 't gruis,
Nog de oogen staande, haar harte en ziele kwellen,
9.[regelnummer]
En dat zal Uwen naam doen rijzen,
Ja van veel ver-gelègen volkren prijzen:
Zoo dat zy,, zagt en vry,
Tot gehoor,, en dat spoor,, langs en door,
Haar eindelijk al t'Uwaard làten mennen:
Zelf zal d'aardsche Godlijkheid,
Daar hulde doen, en Uwen Troon erkennen.
10.[regelnummer]
Want zie, de heerlijkheid des Heeren,
Zal Sion eens ten eersten bloey doen keeren:
Poorte en wal,, huis en all,
En zoo 't oor,, opdoen, voor,, all' die door
Te diepe ellende, nu in trànen plassen.
Alzoo dat Hy haar gebè'en
Hooren zal, en een- voor- een
Dat brakke en bytend vogt uit de oogen wassen.
11.[regelnummer]
En die zoo groote zègen dàden,
Eens vast gedrukt in wel-geheugens-blàden,
Dat ze daar,, zonne-klaar,
Staan voor 't na-geslagte,
Doen die geen,, nog verre heen, ook met een
Berigt, hoe gunstig God zijn volk gedagte:
Op dat elk zig tot Hem spoê,
| |
| |
Dank- en lòvens-schuld afdoe:
En van Hem daar op grooter heil verwagte.
12.[regelnummer]
'T was God, op zijnen Troon gezèten.
Die nooit zijn lievelingen kan vergéten:
Die na d'aard,, nèderwaard
Die 't geween,, dat ze dé'en,, toen zelè'en,
Ter oore in liet en hoorde met mè'edoogen:
Haar uit boey en kerker sloot,
Heeft opgewékt, en uit het graf getoogen.
13.[regelnummer]
Zoo toen, zoo hèden, wel, wat wonder?
Dat zulk een werk dan ook gelijk een donder
Door 't geluid,, vroeg voor-uit,
Alzoo dat,, 't heerlijk vat,, en die stad,
Die we eer door zîjnen dienst geluisterd zàgen,
Van all' 't hooge Vorstendom,
Scepters, kroonen, wéderom,
Zoo wel bezogt wierde als van kleine en làgen.
14.[regelnummer]
En 'k zie 't in hòpe, 't wijl mijn klagten
Vast Godwaard gaan, en mijne zwakke kragten,
Lust en moed, met de voet
Zijn vertrè'en en 't enden,
Afgeslooft,, uitgedooft,, dat Ik 't hooft
Pas op kan beuren, om uit mijn ellenden.
Na de lugt te zien, en Hem
Mijn hert-verzugten toe te mògen zenden.
15.[regelnummer]
Hem toe te zenden, en te bidden,
Dat Hy mijn kaersje togh niet blusse in 't midden,
Nog die vlam,, van my nam:
Die een man,, nu en dan,, lèven kan,
Eer 't regte nood-lot hem na 't graf doet vàren,
My aldaar vergunne in vrè'e,
Dat Ik ze Hem ter eer bestè'e,
De vrugt geniet van zijne reuk-altàren.
| |
| |
16.[regelnummer]
Mijn hòpe hadd' steunsel. Ik bad Eenen,
Ik bad Dien Heer, Die my dat kon verleenen:
Die ook zelf,, 't hèmel-welf
Schiep, en all' zijn vuuren:
En Die 't gansch,, werk zijns hands,, nu al thans,
Nog doet in ordre gaan en staan en duuren:
Dat, of t' al gelijk een kleed,
Door den tijd verging en sleet,
Nog teld zijn duurzaamheid geen dag of uuren.
17.[regelnummer]
En Gy nu Heere! zijt Die gène
In trouwe en magt, die Gy ooit waart voor hène,
Die Uw zaad,, dat zig laat,, na den draad
Der wetten leiden, van U voorgeschrèven,
Als den tijd zal zijn vervuld,
En van Uw trouwe ons nieuwe blijken gèven.
|
|
Auteursrechtvrij