De koninklyke harp-liederen

[p. 322]

Het XCV. harp-lied.

Toon. Fredrik Hendrik van Naussauw

Wakker, kom, trée voort en zing,

All' gy wàre looten,

Uit des Heeren gunstling,

Abraham, gespròten:

Tré'e voor't aanschyn onzes Gods,
Isr'els hòpe en vaste rots,

Grond van heil en zégen,

Die nooit zal bewégen.

Kom tré toe! kom en begroet

Dien zoo goeden Heere:

Dat een lof-geur van 't gemoed,

Na den hémel keere.

Paar nu kéle en harpe-snaar,
Om Dien Grooten zégenaar,

Schepper aller dingen,

Dank-gezang te zingen.

Want Hy is een Vorst, een Prins

Bòven alle troonen,

Bòven al wat eenigzins,

Heerschappy mag toonen.

't Is Hy Die als met zyn hand,
Gansch den aard-kloot òverspand,

De eigenaar der bergen,

Die de màne tergen.

't Is Hy Die de woeste zee,

Dreef in hàre kolken:

En Die 't vaste land voor't vee

[p. 323]

 

Schiep, en alle volken:

 

Die met heilzaam kruid en gras,

 

Aarde-en-veld en-boom-gewas,

 

Alles voede en dekte,

 

Spyze en kleed verstrékte.

5.

Nog eens dan, ey! kom val né'er,

 

God-gezinde zielen!

 

Buig voor Dien gedugten Heer!

 

Buig om né'er te knielen,

 

Met een herte diep geraakt,

 

Voor Hem Die ons heeft gemaakt,

 

En met volle vloeden,

 

Overstroomd, van goeden.

6.

Die gelyk een herder doet,

 

Ons (zyn teere schàpen)

 

Trouw geweid heest en gevoed,

 

Vrédig làten slàpen:

 

Die rondom ons met zyn staf

 

Gaat, en slaat den vyand af:

 

Die gevaar en rampen,

 

Doet ter zyden schampen.

7.

Dus wanneer u Zyne stem

 

Klinkt en dringt in de ooren,

 

Stà dan stil en hoor na Hem:

 

Doe niet als te vooren,

 

Doe niet als tot Mériba,

 

Daar het hert des volks, by na

 

Harder als de steenen,

 

Hem geen oor wouw leenen.

8.

Daar uw vàderen (dus klaagt Hy)

 

My zoo schamper tergden;

 

Wat Ik déde, t'elkens My

 

Nieuwe wondren vergden:

 

Schoon zy zàgen zonne-klaar,

 

All'wat Ik ze jaar op jaar,

 

Déde, of hadd' gegéven,

 

Daar bleef niets aan kléven.

[p. 324]

9.

Agh! wat hebbe Ik leeds gezien,

 

Aan dit booz geslagte,

 

In de jàren viermaal tien,

 

Daar Ik 't anders wagte;

 

Dus Ik riep, wat volk is dat!

 

Altyd óverdwars in 't pad,

 

Oogeloos in zàken,

 

Die haar welstand ràken.

10.

Eind'lyk ben Ik (moê gesart)

 

Eens in hoogen tooren

 

Uit-geborsten: en zoo hard,

 

Dat Ik hebb' gezwòren,

 

Daar zal nu niet een van die,

 

Die Ik zoo wé'erbarstig zie,

 

Oit het land betréden,

 

Van Myn zàlighéden.