De koninklyke harp-liederen

Het XCIII harp-lied.

Toon. Eerste Carileen

Onzen Heer,, als heerscher, is omtògen

Met een glans, daar Hy mé'e zit

Bekleed in 't heiligdom,

En oogt all-om

Op all wat leeft, en zynen troon aanbid:

Als van veer,, op's hémels sterre-bógen,

Wàkende en met kragt omgord:

De lugt en aarden-kloot,

heeft Hy (hoe groot)

Gespannen, gegrond vest, dat'er niets aan schort,

Dat nooit zal wanken,

Nog van zyne spill'

Draayen nog schranken,

't Waaye dan zoo 't wil:

Maar't gaat,, en staat,, na zyn gebied,

Zeer net,, onverlet,

Alles wat ons ooge ziet.

Uwen troon,, rust op onwankle schràgen;

En die stond van ouds-her af

Op zulk een grond, ja hy

Zal staan als Gy:

Als Gy, wiens ryk en kòninklyken staf,

En wiens kroon,, geen aanvang kend van dàgen:

[p. 316]

 

Even als Gy eeuwig zyt.

 

Maar ogh! daar komt een vloed

 

Van tégenspoed,

 

Aanbruisschen en ruisschen, die de dammen flyt:

 

Als of zyn bàren,

 

Door geen dyk of kà'en

 

Te stuiten wàren,

 

Nog te wéderstaan.

 

Agh Heer,, agh keer! keer zynen loop:

 

Op dat,, niet de stad

 

Uwes naams, valle àverhoop.

3.

Want Gy kond, Gy kond zyn woede temmen,

 

Of hy tot den hémel schoot,

 

Wanneer een storrem-wind

 

Als ongezind,

 

Vast gierd en tierd, en alles néderstoot,

 

Dat de grond,, van 't hert zig voeld beklemmen,

 

Zelfs in de alderstoutste man.

 

Gy houd den woesten stroom

 

Zoo by den toom,

 

Dat springen, nog dringen, geen oevers krenken kan:

 

En alle Uwe eeden

 

Staan voor't helpen in:

 

Uw heilighéden,

 

Doen Uw huis niet min

 

Sieraad,, 't welk staat,, en zal U staan

 

Ter eer',, tot 'er meer

 

Zégen van U uit zal gaan.