|
| |
Het XC harp-lied.
Toon. Nadien het bitter gaat voor't zoet.
HY die ten berge op, tot in 't ligt,
En aangezigt aan aangezigt,
Met God verkeerde en sprak,
Zynde in verwondering, als wegh gerukt,
Heeft dus zyn hert' in zugtinge uitgedrukt.
O Heer! Gy waart voor Vàder Abr'hams kroost,
Van ouds her-af, een God van heil en troost.
2.[regelnummer]
Uw' duurzaamheid, wie rugwaard zag,
| |
| |
Geen die 't beginsel vond:
Ja lang te voor, en eer den dag
Omscheen het aarden-rond,
Eer dat 'er bosch, of berg, of heuvel was,
Of heide, of Weide, of beemd, of klàver-gras,
Of kruit, of spruit, dat schoone bloempjes geeft,
Waart Gy al (God) gelyk Gy héden leeft.
3.[regelnummer]
Het woeden van den tyd, vermogt
Nooit iets op Uwen stand:
Maar agh! den mensch van droog'en vogt,
Van kouw bestré'en en brand,
Die 't géne daar hy by en uit bestaat,
Ten vyand heeft en dikwils door vergaat,
Word van den tyd gestàdig voort-gesweept,
En eindelyk eens in 't naare graf gesleept.
4.[regelnummer]
Behalven, Heere! als 't U maar lust
Dat hy we'er keeren moet',
Zie daar! het zonn'ligt uytgeblust
Zoo kort van duur is hy als bros van stoff':
En wat zoud't zyn of't iemand al eens troff',
Dat hy ten top der Vàderen jàren steeg?
Agh! anders niet als die nooit léven kreeg.
5.[regelnummer]
Daar Heer! een duizend-jàrig rond,
Niet zoo veel by U haald,
Als 't ligt dat tusschen morgen-stond
Of als een deel van een verdeelde nagt,
Ter wacht geschikt en daar mé'e doorgebragt:
Wyl d'eeuwigheid, die geen verdeeling lyd,
U eigen is; den mensch geen stipje tyd.
6.[regelnummer]
Zyn léven snelt, gelyk een stroom
Langs groene boorden vliet,
Verby, en eer hy uit den droom
Der jeugdsche dwaasheid schiet,
Zig voorbereid ter aanbevòlen reis,
Is 't uurglas uit: en treft de felle zeiss'!
De zeiss', die t' gras al vroeg van wortel scheid,
| |
| |
Verbeeld ons klaar des menschen nietigheid.
7.[regelnummer]
Die beeldze ons af heel middag-klaar:
Heeft ook wel hàre zoetheid: maar
Als 't bloempje dat zyn knopjen eerst ontsloot,
En dronk den daauw', by't lieflyk ogtend-rood:
Dog slenste en dorde, eer nog dé zonne in't zout,
Ten westen dook en boordet met haar gout,
8.[regelnummer]
En zoo Gy nog op onzen staat,
't Is uit met ons, ô Heer! wat raad?
Uw méde-tuig, het vol gewétens-boek,
Ontsluit zig zelfs, haald uit een donk'ren hoek,
ten held'ren dig, een reeks van grouw'lykhé'en,
Al lang van U deurschouwt van een tot een.
9.[regelnummer]
't Voorléden mis-bedryf der jeugd,
Rooft ons nu kragt, en lust, en vreugd,
Van ligchaam, geest en ziel:
Den tyd is héne en slegts een ydel beeld,
Waar mé'e 't verstand, te dwaas, by wylen speeld,
Hangt in 't geheug: maar egter, zonder vrugt
Herwenscht men die, hoe zeer me'r òver zugt.
10.[regelnummer]
En wat is 't lévens jàren-tal
Des menschen, in 't gemeen?
Zoo 't tienmaal zéven word, 't is 't al:
(Na 's lévens lamp meer pit en oly heeft)
Die agtmaal tien of hooger jaren leeft:
Helaas! was is 't? het beste wel beschouwt,
Van moeite en pyne en hert-zeer vol gestouwt,
11.[regelnummer]
Het alderzoetste hònig-zoet,
Hadde ooit zyn bitt're galle en roet,
Ja 't Vorst'lyk wézen zelf, dat zigh vertoond
| |
| |
Als of geluk en heil daar zéker woond,
Heeft egter iets, en dat wel aldermeest,
Dat smerte baard en onlust in den geest.
12.[regelnummer]
Wy staan, 't zy hoog van staat of laag,
Hy die in eeren pronkt van daag,
En als de geest den yd'len romp ontvaard,
Elk gruwt daar af, en stuwt hem flux na de aard:
Die grétig slokt, en wé'er de lippen sluit,
En wegh zyn wy ten ooge en herten uit.
13.[regelnummer]
Wie leeft 'er Heeré! zoo ontheft
Die, wat Uw toornigheid betreft,
Ziet, van wat kragt hy is:
En Uwen geest, van wat doordringentheid,
Zoo dat voor hem nooit iets verschòlen leid:
Wie kan dat zien, en niet met een verstaan,
Wat slagh Uw vreeze ons moest in't herte slaan?
14.[regelnummer]
Dus, op dat nimmer tégenspoed,
De ziele te zeer ontroer',
Nog weelde in tyd van òvervloed,
't Hert van zyn grond vervoer':
Zoo doet ons zien, met zuiver-klaar gezigt,
Hoe kort ons léven is, en hoe zeer ligt,
Een wind, een hair, een vliege, ook wel te-met,
Ons lampje blust en smoort in eigen-vet.
15.[regelnummer]
Agh leer ons-wàken! en met schik,
Van oogenblik tot oogenblik,
Zoo gierig, als een goud-gier op zyn geld,
Die wétens geen om niet uit handen teld.
Dat eens de wysheid die van U af daald,
Ons hert verligte en wé'er in't werk uitstraald.
16.[regelnummer]
Dat ze ons leere hoe 't hier all' vergaat,
Hoe 't léven zelf verderft:
Nadien den roest des tyds, dien draad
| |
| |
Dat ze ons doe zien, hoe datter zonder U
Niets kan bestaan, agh Heer! op dat we nu,
Nu en terwyl ons 't leven lust, eens zien,
Wat keurlyk is, en watmen heeft te vliên.
17.[regelnummer]
Dat ze ons doe zien, niet met verstand
Met 't herte, daar een toorse in brand,
Van Uwen geest, om niet als 'twoeste gros,
Het pad des doods, van alle banden los,
Maar 't zàlig spoor te loopen, met een lust,
Die gloeid en brand na de eindelooze rust.
18.[regelnummer]
Want Heer! dat òverheerlyk goed,
Ten zy Gy ons geleid en hoed;
Keer wéderom met zégen en genà!
Dat in ons herte een dàgeraad opgà,
Een dàgeraad, waar op een, zonne-schyn
Van vreugde volgt, na zoo veel droeve pyn
19.[regelnummer]
't Is eenmaal lang genoeg gezugt:
O schaff U knegten troost!
En laat die dikke en zwàre lugt,
Wé'er heldren in ons oost':
De morgenstond van Uw genàde, ryz'
Eens uit haar kimm', tot heilzaam onderwys;
Zoo word van ons den nog-aanstaande tyd,
't Zy kort of lang, de deugde toegewyd.
20.[regelnummer]
Uw hand zy nu in heil zoo ryk,
Als wel in leed voorheen',
O Heer! verzagt eens mildelyk,
Al 't kwaad zoo lang gelé'en,
Vergeld dat met veel grooter màte zoet,
Als die der kwàlen, ons voor-af ontmoet:
Gun voor elk jaar gesléten met verdriet,
Veel eeuwen daar ons hert zyn lust in ziet.
21.[regelnummer]
Uw goedheid aan Uw volk gedaan,
| |
| |
Ligte eeuwig uit in glans,
Uw heerlykheid verstrekk' voortaan,
Ons nàgeslagte een krans:
Een krans van eere, Uw' zuivre liefde-bronn'
Verkwikk' de ziel, Uw klàre waarheid-zonn'
Ley onzen geest, en màke hem vast en sterk:
Zoo volgt Uw heil op onzer handen werk.
|
|
Auteursrechtvrij