De koninklyke harp-liederen

[p. 292]

Het LXXXVIII harp-lied.

Toon. d' Euangeliste Lucas doet ons vermaan.

HEman, geprézen

Voor yvrig, trouw' en kloek,

Voor wel-belézen,

In's Heeren heylig boek;

Zong Koraghs hoog-bedroefde kroost,
Dit treur-lied voor, tot leere en troost,

En op een toon en maat,

Gevoegt na stoffe en staat.

In zwàre rampen,

Ellende en tégenspoed,

Als droefheids dampen,

Bezwalkten myn gemoed,

Vond Ik nooit meerder ligteniss',
Als by God, Die myn toe-vlugt is,

My redd', als Ik maar kom,

Dus roepe Ik wéderom.

Agh! zie eens Heere,

Myn God! hoe dat Ik my

Nu t' Uwaard keere,

Terwyle Ik hier dus ly:

Ik vinde nergens rust nog duur,
Ik zugte nagt en dag, en stuur,

Myn klagten en gebé'en,

Van 't hert' ten hémel heen.

O! laatze opstygen,

In 't ongenaakbaar ligt,

En toegang krygen,

[p. 293]

 

By 't heilig aangezigt.

 

Ontsluit eens 't oor voor myn geschrey.

 

Verschoon myn feilen tusschen bey,

 

Op dat myn droef gezugt,

 

Niet eindig' zonder vrugt.

5.

Want zoo veel smerten

 

Te lyden, valt te bang:

 

Zulx Ik van herten,

 

Naar òpening verlang.

 

Myn sap verdroogt, myn kragt vergaat:

 

En dus gemat, ja t' enden raad,

 

Versmagte Ik inden druk

 

Van 't heilloos ongeluk.

6.

Ik legg' hier éven,

 

Als een verwézen man,

 

Die voor zyn léven,

 

Niet langer pleiten kan.

 

Ik worde alree niet meer geteld,

 

Als een verslàgen', die in 't veld,

 

Na 't bloedig moord-gevegt,

 

Nog onhegràven legt.

7.

Dus afgesnéden,

 

Verworpen van Uw hand,

 

Ten grond benéden,

 

In onheils duistren stand,

 

Misse Ik Uw gunste, en voele en zie,

 

Uw' grimmighéden woên, en die,

 

Die vallen my op 't lyf,

 

En drukken veel te styf.

8.

Zie! myn bekende,

 

Gaan vast all' van my wegh,

 

Om déze ellende,

 

Daar Ik zoo diep in legg.

 

En all myn doen is zoo verdagt,

 

Dat elk my voor een grouwel agt:

 

En schoon of Ik vergà,

 

Geen mensche vraagt daar nà.

9.

En zoo gestàdig,

[p. 294]

 

Te worstlen met de smart,

 

Zoo bits en smàdig,

 

Geplaagt te zyn, is hard.

 

Dus roepe Ik billik, wat Ik mag,

 

En strekk' myn handen, nagt en dagh,

 

Ten hémel-waard, ey! redd

 

My tog op myn gebed.

10.

Want waarom Heere!

 

Verlaat Gy my in nood?

 

Wat lof, wat eere,

 

Verwagt Gy uit myn dood?

 

Of wanneer vondmen eenig man,

 

Die U, van liefde en trouwe, dan,

 

Na dat hy zonk in 't graf,

 

Nog schyn van danken gaf?

11.

Blonk ooit in 't duister,

 

Uw magt en wonder-werk,

 

Met zulken luister,

 

Zoo heerlyk en zoo sterk?

 

Of kan 't wel wézen dat me'r zal,

 

In 't lang-vergéten donker dal,

 

U lof van zingen? neen:

 

De dood erkent'er geen.

12.

Maar ondertusschen,

 

Ik (hoe myn zàken staan)

 

Laat my niet sussen,

 

Ik hou gestàdig aan:

 

Ik ga de dàgeraad te gemoet

 

Lang eer hy de oogen òpen doet:

 

En legge 't herte bloot,

 

Gestort in Uwen schoot.

13.

Ik zie geen réden,

 

Myn God! waarom dat Gy,

 

In tégenhéden,

 

U zoo verbergt voor my?

 

Gy hebt, my, van myn lente-stond,

[p. 295]

 

Zoo veel geslàgen en gewond,

 

Dat Ik haast, ràdeloos,

 

De dood voor 't léven koos.

14.

Ja Uwen tooren,

 

Woed nog zoo fel en zeer,

 

Dat Ik, op 't hooren,

 

Valle op der aarden né'er.

 

Zoo dat myn herte en ziele en geest,

 

Verplet, bezet, bedeest, bevreest,

 

Verzinkt als in een zee,

 

Van ramp en herten-wee.

15.

Gy dryft myn vrinden,

 

Dus wegh (die na het scheen,

 

My teer beminden)

 

Zy smelten een-voor-een,

 

Zy làten my alleen in nood:

 

Elk denkt, en houd hem buiten schoot,

 

Daar is tog niet aan vast,

 

Als grooten òverlast.

16.

Nogtans waar héne,

 

Keere Ik my als tot U?

 

Gy Heere! alleene,

 

Gy kond, dus helpme nu:

 

Nadien tog menschen gunste, ligt

 

Haar vròlyk, vleyende aangezigt,

 

Verzet in stuur gelaat,

 

Als 't ons maar tégen gaat.