De koninklyke harp-liederen

Het LXXXVI harp-lied.

Toon. Antwerpen ryk.

WAar wil Ik heen!
Waar zal Ik béter vlugten!
Als na Die geen,
Die de oorzaak van myn zugten

[p. 287]

 

Door-grond, door-weet,

 

En Die vol méde-doogen

 

Staat hulpe-reed,

 

Gesterkt met al-vermògen,

 

Met wysheids hélder ligt,

 

Door-stràlende gezigt,

 

Om stà'ig in alle zàken,

 

(Hoe duister en verwerd)

 

Voor 't aangevogten hert,

 

Te konnen redding maken.

2.

Dus Gy myn Heer!

 

Wend eens genàdige Ooren,

 

Om déze keer,

 

Ook gunstig aan te hooren,

 

Myn bé'en, myn klagt,

 

Mits Ik in myne ellenden,

 

Bynà versmagt,

 

Onkundig waar my wenden.

 

Agh Heer! bewaar myn ziel,

 

Op datze nimmer viel

 

In twyffelings benouwtheid:

 

Want Ik, Ik ben Uw knegt,

 

Die aan U kleeft en hegt,

 

Wiens hòpe op U gebouvvd leid.

3.

Doe my genâ,

 

My, die by nagt, by dàge,

 

't Zy waar Ik gà,

 

Sta'ig tot U roepe en klàge.

 

Agh Heer! agh doet,

 

Uw liefde-zonne-stralen,

 

Eens in 't gemoed,

 

Gun my, die 't hert'vast heff'

 

Tot U, dat Ik beseff'

 

Een straaltje van dien zégen,

 

Van my Uw dienaar, dàlen:

 

Daar Gy van òvervloeid,

 

Op elk die 't Uwaard spoeid,

 

En Bid, in nood verlégen.

[p. 288]

4.

Laat myn gebed,

 

Uw liefde-vuur ontstéken!

 

Ey merk en let,

 

Op myn ootmoedig sméken!

 

Want Gy, wel-eer,

 

Als 't kwaad my kwam bestòken,

 

Waar 't in de weer,

 

Gy hebt zyn kragt gebròken.

 

En geen' van alle goôn,

 

Is, nog in hof, nog troon,

 

Nog magt, nog tal van ryken,

 

Nog Wysheid, nog beleid,

 

By Uwe majesteit,

 

In 't minste te gelyken.

5.

Des 't heidendom,

 

Van U, O God! geschàpen,

 

Nu van all'-om

 

Zyn lust in U zal ràpen:

 

In U, en haar

 

Gewillig voor U buigen,

 

Ja òpenbaar,

 

Tot roem Uws naams betuigen,

 

Hoe wys Gy zyt en sterk,

 

Hoe konstig in Uw werk,

 

Dat om zyn wonderhéden,

 

Elx mond ontsluiten doet,

 

En roepen, dat Gy moet

 

Als God zyn aangebéden.

6.

Heer! onderrigt,

 

My dan in Uwe Wetten:

 

Ik wil na 't ligt,

 

Uwes woords myn trédenzetten:

 

En als alleen,

 

Op 's lévens heir-baan stréven,

 

Tot Ik gemeen,

 

Met U myn God! mag léven:

 

Agh Heere doe! en legg

 

Tog alles uit de wegh,

[p. 289]

 

Wat my daar mogt beletteni

 

Ondek my waar 't fenyn

 

Mag schuilen, dat met schyn

 

Van deugd, zig kan blanketten.

7.

Geef dat Ik nu,

 

Zoo léve t'Uwer eeren,

 

En stà'ig voor U,

 

Mag wand'len en verkeeren:

 

Dat Ik zoo wel,

 

Door dàden, als by monde,

 

Uwe eer vertell',

 

Uw agtbaarheid verkonde.

 

Want Uwe goedheid, Heer!

 

Gaat òver my zoo veer,

 

Dat zy, toe 'k lag gezonken

 

In onheils duister graf,

 

Myn redde en ruimté gaf,

 

Myn vryheid heeft geschonken.

8.

Derhalven ziet,

 

Zie nogmaals, wat Tyrannen,

 

My tot verdriet,

 

Haar warre-gàrens spannen:

 

Hoe boos! hoe trots,

 

Is elk in all' zyn tragten!

 

De vreeze Gods,

 

Is wegh en uit gedagten.

 

Maar Gy, O God! Gy zyt

 

Bermhertig, en Gy kwyt

 

De zonden zeer genàdig.

 

Zeer traag gaat Gy ter straff',

 

Uw goedheid laat nooit af,

 

Getrouwheid blyft gestàdig.

9.

Kom dan en wend,

 

Uw gunste Heer! op my wéder,

 

Verkwik en zend,

 

My troost en kragten néder,

 

Help tog den zoon

 

Uws dienstmaagts eens ten lesten,

[p. 290]

 

Met op den troon,

 

Der heerschappy te vesten:

 

Tot klàre en wisse blyk,

 

Waar by een iegelyk,

 

Ja zelf den alderboosten,

 

Met schrik en schaamte ziet,

 

Hoe Gy my bystand bied,

 

En eeuwig wild vertroosten.