De koninklyke harp-liederen

Het LXXXV harp-lied.

Toon. O schoon Cariclea!

O Spring-bronn' alles goeds!
Hoe troost ryk waar 't Gy ooit ons voorgeslagt!

Dat zomtyds onverhoeds

Een faal-greep déde, en dikwyls t'onbedagt,

Te rugge week: daar egter Gy,

Haar bleeft met Uw genàde by.

Wat blonk Uw liefde in glans!

Wat blonkze in kragt! toen Gy als met een wolk,

De zonden, Heere! gansch

Gedekt en uitgewist hebt, van Uw volk,

[p. 285]

 

Haar strange kluister-boeyen braakt,

 

En hebtze vry van 't jok gemaakt.

3.

Toen was de grimmigheid

 

Van Uwen tooren, t'eenemaal gesust,

 

Gestilt en né'ergeleid,

 

Het woênde vuur van Uwe wraak geblust.

 

Zulx Israël den heldren dag

 

Van Uw genàde-strálen zag.

4.

Wel! doe nu wé'er als toen:

 

Gy Onzen God! en waarom zoud't Gy niet?

 

Of wild Gy blyven woên,

 

En storten ons ten afgrond van verdriet?

 

Met eeuwig en van stam tot stam,

 

Op ons te blyven éven gram.

5.

Zult Gy Uw troostbre zonn'

 

Niet haast wé'erom doen ryzen in 't gemoed?

 

Zal Uwe zégen-bronn'

 

Nooit meer voor ons op wellen tot een vloed?

 

En géven Jacob ryke stoff,

 

Tot vreugden-zang en dank en lof.

6.

Ay! keer tog eens, ay keer!

 

't Is lang genoeg O God! zoo fel en straf:

 

En zie! ey ziet eens Né'er

 

Van Uwen troon op ons ten hémel af.

 

Wend ons wangunstig avontuur,

 

En schaff zoo lieflyk zoet voor zuur.

7.

Hou moed myn ziel! hou moed,

 

Ik hòpe op God, en wagt met grond van hem

 

Eer-lang, een lief, een zoet,

 

Een heuglyk woord, een hert-verkwikbre stem,

 

Ter zielen in en door het oor

 

t'Ontfangen, van zyn heilig Choor.

8.

Een stem die ons den vréé,

 

Den vré'e voor-speld, en des veel zégening.

 

Veel zégening, waar mé'e

 

Hy 't hert vervuld van zynen gunsteling:

 

Tog zoo, en op dat niemand meer,

 

Het hert naar and're gòden keer'.

[p. 286]

9.

O! 't is gewis, Gy zult,

 

Gy zult (in 't kort, want Hy staat al gereed)

 

Uw hòpe zien vervuld:

 

En 't heilig volk gered van alle leed,

 

In ruste en staat van eer gevest,

 

In een zoo zàlig land-gewest.

10.

Ik zie vast goede will',

 

De reine waarheid tréden te gemoet:

 

'k zie billikheid al stil,

 

De vréde omhelzen, die wé'erom zoo doet.

 

Dus leggen déze mond aan mond,

 

De wàre vreugde een vaste grond.

11.

De waarheid, nut van vrugt,

 

In vette kley, schiet wortel, en komt uit.

 

Den hémel zoet van lugt,

 

Daald met geregtigheid op 't jonge kruid.

 

Daar op komt God met zynen douw,

 

En zégend veld en akker-bouw.

12.

O Wat een heerlyk ligt!

 

Wat straald daar uit, en dus van bòven af?

 

't Is 't heilige gerigt.

 

De deugd vind heul het kwaad vreest voor de straff'.

 

Elk bind zig willig aan Gods wet:

 

Wat nood dan, daar Hy pàlen zet?