De koninklyke harp-liederen

Het LXXIX harp-lied.

Toon. Sterk my O God myn toeverlaat!

WAt ramp! wat ongelukkig lot!
Wat droefheid! wat ellenden!
Het onbesnéden volk, O God!
Is uit op roof en schenden.
't Valt in Uw erf en heeft het Choor
Uws heiligdoms, al door en door
Ontreinigt, en met eenen,
Gebeukt aan gruis en steenen.

Zie Heer! die uitgelézen stad,

Den roem van alle stéden,
Jeruzalem, ten gronde plat

[p. 269]

 

Vermorzeld en vertréden:

 

Uw' knegten dood, haar vleesch ten aas

 

Van 't roofgedierte, Uw vrienden, laas!

 

Daar leggen onbegràven,

 

Tot spyze voor de ràven.

3.

Als wàter word der vrómen bloed

 

Geplengt, om Sàlems muuren:

 

En wy staan suf en zonder moed,

 

Ten spot der nà-gebuuren,

 

Als drek vertré'en, veragt, versmaad:

 

Ag Heer Myn God! hoe lange laat

 

Gy Uwen tooren woeden?

 

Ag blussch zyn vlamme en gloeden!

4.

Spaar tog Uw dier-bemind geslagt

 

Wel eer van U verkooren:

 

En lust U wraak? zoo zend de kragt

 

Van Uwen heeten tooren,

 

Kom zend die op de volkren aan,

 

Die Uwen naam zoo stout versmà'en,

 

En Jsr'el, als verbolgen,

 

Nu tot der dood vervolgen.

5.

Die stad, nog hof, nog heiligdom

 

Ontzien, om tot den gronde

 

Door vuur en zwaad, te werpen om:

 

Maar ons! verschoon de zonde

 

Voor-heen begaan, vegeefze ons all';

 

Toon eens genà! want ons getal

 

Neemt af, van daag tot dàge,

 

Dus haast U! schut de plàge.

6.

Ag help ons! Gy genàden-vloed!

 

Uw Godlykheid ter eeren.

 

Want waarom zal dat booz gebroed,

 

Waarom zal 't ons verteeren?

 

En tergen ons, en vràgen nog,

 

Waar is Uw God? waar is Hy togh?

 

Agh! laat U eens verdrieten,

 

't Onnoozel bloed vergieten.

7.

Geef eens de wraak den teugel ruim,

[p. 270]

 

En giet ze een volle béker

 

Van gramschap in, met heffe en schuim.

 

Maak ons, ter vreugde zéker,

 

Dat U 't geschrey ter herten gaat,

 

Der géne die ten grond van 't kwaad

 

Gezonken zyn, en éven,

 

Aan U nog blyven kléven.

8.

Stort Onze Nà-gebuuren Heer!

 

Die boozheid zéven-werven,

 

Stortze in haar schoot, laat haar nooit meer

 

Zoo smàden en verderven.

 

Op dat wy, 't vee van U, geweid,

 

Den roem van Uwe Al-mògentheid,

 

Doen dringen ter gedagten

 

Van alle Nà-geslagten.